Ακολουθώντας τον Επιτάφιο

Βρέθηκα τη Μεγάλη Παρασκευή σ'ένα κοντινό νησί του Σαρωνικού, και ακολούθησα έναν μαγικό Επιτάφιο.
Το σώμα του Χριστού ενταφιασμένο μέσα σε σωρούς από ροδοπέταλα και κρίνα. Το σώμα του Διόνυσου ή του πεθαμένου Άδωνη κατά τον ποιητή.
Τι σημασία έχει; Το σώμα που πόνεσε, το σώμα που λύγισε, που ενέδωσε ή αντιστάθηκε στους πειρασμούς... Τι σημασία έχει;
Αν ο πόνος ανύψωνε, αγίαζε, θεοποιούσε, θα είχε μια σκοπιμότητα, μια κάποια χρησιμότητα... Αλλά αυτή είναι η θρησκευτική άποψη που μας υποβάλλει την ιδέα πως όσο πιο πολύ υποφέρουμε τόσο περισσότερο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε γιατί έτσι ξοφλάμε τις αμαρτίες, τις δικές μας ή των άλλων (αυτό το δεύτερο σε μια πιο προχωρημένη θεώρηση).
Δεν θέλω ούτε να κοροϊδέψω ούτε να κατακρίνω καμιά άποψη...
Όλα είναι ανοιχτά. Ίσως κάποια στιγμή μάθουμε. Αλλά είτε μάθουμε είτε όχι, τι σημασία έχει;
Αν οι ουρανοί είναι άδειοι και ο άνθρωπος "το ον μέσω του οποίου το Τίποτα εισβάλει στον Κόσμο", και καμιά λύση δεν μπορούμε να περιμένουμε άνωθεν, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε εμείς ένα φάρμακο για την ασθένεια του υπάρχειν;
Να ανακαλύψουμε κάτι, όχι καινούργιο, αλλά κάτι ξεχασμένο, κάτι τόσο βαθύ, τόσο αναλλοίωτο ώστε να μην είναι έγκυρη καμία κατάταξη, ή ταξινόμηση του σε ιδεολογικό, φιλοσοφικό ή αισθητικό ρεύμα;
Υπάρχει ο Κύριος του Ελέους; Αν όχι ας παίξουμε εμείς όσο καλύτερα μπορούμε αυτόν το ρόλο, αν ναι, ακόμη καλύτερα για όλους!