Αφήνω την Isadora να περιμένει και γράφω κάτι πιο φλέγον. Όχι καινούργιο, όχι δικό μου, αλλά always classic για να μην ξεχνάμε τις αρχές μας!
Εάν ο άνθρωπος ήξερε πως και το σύμπαν μπορεί να αγαπάει και να υποφέρει θα συμφιλιωνόταν μαζί του. Εάν μέσα στους ευκολομετάβλητους καθρέφτες των φαινομένων η σκέψη ανακάλυπτε αιώνιες σχέσεις,που θα μπορούσαν να συνοψίσουν και να συνοψισθούν σε μια μοναδική αρχή, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια πνευματική ευτυχία, ο μύθος των ευτυχισμένων δε θα ήταν μια γελοία παραμόρφωση.
Τα ουσιαστικά στοιχεία του ανθρώπινου δράματος είναι η νοσταλγία της ενότητας, ο πόθος του απόλυτου...
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί....
(Αλλά αν κανείς έχει άλλη γνώμη, ας με φωτίσει και μένα...)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Πράγματι εντυπωσιάζομαι από την ομοιότητα των αναγκών και των αναζητήσεών μας. Σαν να μου κάνει πλάκα ο εαυτός μου…
Επί χρόνια έψαχνα (και ψάχνω?) τις άγνωστες (ως πότε?) συνδέσεις των φαινομένων ώστε όλα μαζί να αποτελούν μια ενότητα με μια κοινή νομοτέλεια και μια (ίσως) πορεία. Αυτά ποθούσα (και ποθώ?) την ενότητα (όλα να είναι καταστάσεις και παθήματα ενός Όντος με πολλά παρακλάδια, κάποια από τα οποία είμαστε εμείς) και το απόλυτο (ένα επίπεδο όπου επιτέλους να μην αυξάνεται η εντροπία).
Έχεις δίκιο, αυτός ο κόσμος φαίνεται (και είναι?) εντελώς αδικαιολόγητος και νοητικά και συναισθηματικά.
Έρχονται όμως στιγμές που μας χαμογελούν οι νεράιδες από ένα άλλο επίπεδο, και τόσο όλα τα νοιώθουμε διαφορετικά, αυτό όμως το βίωμα δεν μεταφέρεται λεκτικά. Χρειαζόμαστε έναν άλεκτο λόγο. Και τότε σηκωνόμαστε από τη γη κι αρχίζουμε να χορεύουμε χωρίς σταματημό δίπλα στο χείλος του γκρεμού.
Τον ξέρεις αυτό το λόγο; Είναι ο έρωτας που δεν έχει ανάγκη ούτε δικαιολογήσεις, ούτε θεμελιώσεις. Απλά συμβαίνει…
Δημοσίευση σχολίου