γιατί αναρωτιέμαι μας ήρθε η Άνοιξη αυτή; Για ποιον πόνο, για ποια έκπληξη, για ποιο ταξίδι εσωτερικό και απρόσμενο;
Όσο πιο πολύ ελπίζεις και αγαπάς τόσο περισσότερο εδραιώνεις μέσα σου βουνά από παραλογισμούς!
Το έχουμε δει να συμβαίνει πολλές φορές. Αυτό που είχε την όψη του ιδανικού, να ξεφτίζει και να μας αποκαλύπτεται σε όλη τη μιζέρια του, γεμίζοντας μας ματαιώσεις, απογοητεύσεις και φρίκη!
Και μεις σαν τον Σίσυφο ξανά και ξανά να επιμένουμε ... για να βρούμε τι; Άλλη μια ματαίωση, άλλη μια απογοήτευση, άλλη μια φρίκη!
Μήπως η ωριμότητα αρχίζει εκεί που τελειώνει η προσμονή και η ελπίδα;
Πώς μπορείς να ζήσεις όμως χωρίς αυτά;
Πώς μπορείς, σ' αυτόν τον ανάστατο κόσμο όπου ακόμη και οι τυφλοπόντικες ενώνονται και ελπίζουν;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
αχ αγαπητή μου bebelac
φαντάσου ένα κόσμο όπου όλα θα ήταν προκαθορισμένα και ελεγμένα μέχρι κεραίας.
πραγματικά θα ήταν εντελώς ανιαρός και νεκρός.
ο άνθρωπος προσωποποιεί την ελευθερία επιλογής ακόμη και αν δεν την έχει πραγματικά.
και ελπίζει ακόμη και αν δεν υπάρχει ελπίδα
πρόκειται για ένα ιδιαίτερο είδος ζωής σε πειραματικό στάδιο...
ωραία και γοητευτική θεωρία μόνο που επιτείνει την ανασφάλεια.
Με κάνεις και τρέμω...Νιώθω σαν πειραματόζωο που πάνω του ασελγούν αόρατες ουσίες από ανεξέλεγκτες και αμφιβόλου ηθικής οντότητες με ύποπτα καταχθόνια σχέδια...Δαιμόνιες μηχανές,τη στιγμή που το μόνο που θέλω είναι η κρεμούλα μου η μπεμπελάκ,με γεύση βανίλια, ή καλύτερα σοκολάτα και μπισκοτάλευρο.
το θέμα είναι τι εννοείς ηθική.
η τρέχουσα ηθική ένα κατασκεύασμα των πολλών ή/και των ισχυρών.
για μένα ηθική είναι κάθε ενέργεια για να απαλύνεις τον πόνο του άλλου. και βέβαια αυτή η ενέργεια τρώει ένα μέρος από τον πολύτιμο χρόνο μας. και γι αυτό η ηθική είναι τόσο σπάνια. και βέβαια αυτή η ενέργεια δεν συντελεί στο παραμικρό στην προσωπική μας ηδονή. και γι αυτό η ηθική θεωρείται τόσο ντεμοντέ. και βέβαια αυτή η ενέργεια είναι τόσο πιο ριζική όσο ανιδιοτελής είναι. και γι αυτό η ηθική θεωρείται τόσο ηλίθια.
μπεμπελάκ δεν υπάρχουν μόνο οι κρεμούλες, υπάρχει και κάτι άλλο που πλανιέται στον αέρα... η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ... κι όποιος προσχωρήσει σ' αυτήν θα σαρώσει τα πάντα σαν άνεμος της ερήμου
α και κάτι ακόμα
μη φοβάσαι τη λάβα...
Η ωριμότητα αρχίζει εκεί που κορυφώνεται ο πόνος.
Με τη διαχείριση του τραύματος -συχνότατα- οπισθοχωρεί.
(Πρόκειται για τη γνωστή παλινδρόμηση..)
Εξάλλου, η ωριμότητα δε συνιστά μια δεδομένη κατάσταση-μάλλον σε παροδική ιδιότητα φέρνει..
Η 'όψη' του ιδανικού σπανίως ταυτίζεται με το 'εντός' του: βιωματικώς speaking έχω την αίσθηση ότι η αποδοχή της όψης ως σύνολο του πακέτου ωθεί σε υπερεπενδύσεις. Κατά -μοιραία- συνέπεια, σε απογητεύσεις. Ευθέως ανάλογες της συναισθηματικής σπέκουλας που εκταμιεύτηκε.
(από την πάρτη μας, εννοώ ..)
Αλλά στο προφανώς ρητορικό ερώτημα σου-απαντώ: όχι, δεν δύνασαι να ζήσεις χωρίς _προσμονή_-κι αν το πράξεις (ως συνήθως-για να μην πληγωθείς), έχεις τινάξει τα πέταλα και δεν το γνωρίζεις ..
Ούτε καν οι νεκροί δεν υφίστανται στο ελληνορθόδοξο [και όχι μόνο] φάσμα πεποιθήσεων χωρίς δαύτη: ακόμη κι εκείνοι περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία.. ;-)
so, keep walking..
[ως προς αυτο το _τελευταίο_ σχολιο, έχω διαρκώς την ανησυχία πως κάποιος μ' αντιγράφει ..lol]
Δημοσίευση σχολίου