1)Μπορεί να υπάρξει αθανασία χωρίς να υπάρχει Θεός;
2)Μπορεί να υπάρχει Θεός και όχι αθανασία;
3)Μπορεί να υπάρχουν και τα δύο ή τίποτα απ' αυτά;
4) Τι σημαίνει "υπάρχει";
5) Μπορεί το Ον (ο Θεός) ούτε να υπάρχει, ούτε να μην υπάρχει αλλά να "γίνεται"; (Βλέπε "Ασκητική"). Άν ναι, θα συνεχίσει να "γίνεται" ή θα γίνει κάποτε "είναι";
Και πότε με το καλό;;;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Ορίζοντας τον θεό ως την ευρύτερη έννοια, τότε το κάθε τι είναι θεός, δηλαδή το παπούτσι είναι θεός, η μύγα είναι θεός, το τζατζίκι είναι θεός, η bebelac είναι θεός κλπ.
Το "θεός" δηλαδή κατά τη γνώμη μου ταυτίζεται με το "υπάρχειν" ή "υπάρχον" ή "είναι" ή "όν". Οπότε από τη στιγμή που υπάρχει κάτι, οτιδήποτε, είτε αισθητή ύλη, είτε οτιδήποτε άλλο, υπάρχει "θεός", καθώς ταυτίζεται με την κατάσταση του "υπάρχειν".
Οπότε όταν λέμε "το τάδε είναι θεός" είναι ταυτόσημο με το να λέμε "το τάδε είναι υπάρχον" ή "το τάδε είναι όν" ή πιο απλά "το τάδε υπάρχει" ή "το τάδε είναι".
Οπότε το ερώτημα αν "ο θεός υπάρχει?" δηλ. αν "ο θεός είναι υπάρχον?" είναι εκτός νοήματος εφόσον "θεός" είναι απλά μια θρησκευτική παραλλαγή του φιλοσοφικού όρου "όν" ή "υπάρχον" και βέβαια δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε αν το υπάρχον υπάρχει.
Έτσι τα ερωτήματα περί αθανασίας και γίγνεσθαι μεταπίπτουν σε ερωτήματα "αν το υπάρχειν θα συνεχίσει να υπάρχει", και "αν το υπάρχειν μεταβάλλεται" και "αν μεταβάλλεται πώς μεταβάλλεται", και "αν μεταβάλλεται θα συνεχίσει να μεταβάλλεται ή θα γίνει κάποτε ένα στατικό είναι".
Νομίζω ότι από την οπτική γωνία μας σαφώς μεταβάλλεται, παρόλο που μάλλον ισχύουν κάποιοι γενικοί περιορισμοί διατηρητικότητας (αρχή διατήρησης της ενέργειας κλπ) Άλλοι ισχυρίζονται ότι η μεταβολή αυτή ακολουθεί κάποιο σχέδιο, οπότε μπάζουν λαθραία κι ένα ακόμη χαρακτηριστικό για το θεό, τον νου πέραν του υπάρχειν, πράγμα που οδηγεί σε λογικό αδιέξοδο γιατί αν ο θεός δηλ. το υπάρχειν είναι έννου, τότε το "έννου" είναι μια έννοια ευρύτερη άρα οντολογικά πρότερη του "υπάρχειν". Και άλλοι ισχυρίζονται ότι το υπάρχειν δεν ήταν εξ αρχής "έννου" αλλά τελεί σε μια διαδικασία εξέλιξης, μες στα στάδια της οποίας είναι το έννου, ο σχεδιασμός, η φαντασία κλπ.
Μια ηρωική αναρρίχηση (αχ Καζαντζάκη πόσο ωραία τα έλεγες…) προς κάτι που δεν είναι σε κανένα γνωστό.
Όσο για το πιθανό πέρασμα από το "γίγνεσθαι" στο "είναι", που λες, φιλοσοφική μου bebe, εγώ θεωρώ το μη γίγνεσθαι θάνατο, οπότε θα τέλειωνα τα ενδιαφερότατα ερωτήματά σου,
Και πότε με το κακό;;;
Για το παπούτσι,τή μύγα και το τζατζίκι δεν ξέρω, αλλά αν η Bebe-bebelac ήταν θεός δεν θα τόξερε;
Γιατί δεν ξεκινάς ανάποδα;
Δηλαδή: είμαστε σίγουροι ότι το παπούτσι δεν είναι θεός,(αν και υπάρχει), το τζατζίκι το ίδιο.
ε;;;; γιατί δεν αρχίζουμε με το να αποκλείουμε αυτά που δεν ταιριάζουν με τη λογική-την περιορισμένη έστω- που διαθέτουμε;
το κάθε τι είναι θεός μέσα από τη σχέση του υπάρχειν.
η αντίληψη έρχεται αργότερα: στην ανόργανη ύλη μέσω των χημικών συγγενειών και αντιδράσεων, στα φυτά, στα ζώα και στους ανθρώπους μέσα από τη μνήμη, την αίσθηση, τη νόηση, τη φαντασία και τη βούληση.
αν διαλογιστείς σε σιωπή τότε θα νιώσεις ως μέρος του όλου όντος, δηλ σαν μια πλευρά του θεού.
μη σε μπερδεύει ο πόνος, η φθορά, η έλλειψη νοήματος κλπ. Γιατί αυτά ίσως αποτελούν πλευρές και βιώματα και του ίδιου του θεού...
είμαστε σαν τον ιππότη της 7ης σφραγίδας.
ψάχνουμε απεγνωσμένα για νόημα, χωρίς όμως να ξέρουμε σε ποια γλώσσα...
αγαπητή μου bebe είδατε την ταινία "Συνήθεις εραστές" - Μπορείτε να δείτε τις εντυπώσεις μου στο blog μου (η ευγένεια μου έμεινα λόγω γαλλικού πλαίσιου)
Δημοσίευση σχολίου