«Η δύναμη ως την άκρη, η εγκατάλειψη ως το τέλος. Όχι, δεν γυρίζεις πίσω, πρέπει να πας ως τη συντέλεια.»

- Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει το πεπρωμένο και γι αυτό και γω πήρα τη μορφή του. Πήρα το βλακώδες και αλλόκοτο μούτρο των θεών.

- Μα αυτό ακριβώς είναι βλαστήμια, Γάιε.

- Όχι Σκιπίωνα, είναι δραματική τέχνη! Το σφάλμα όλων αυτών των ανθρώπων είναι που δεν πιστεύουν αρκετά στο θέατρο. Αν πιστεύανε, θα ξέρανε ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να παίζει θείες τραγωδίες και να γίνει θεός. Αρκεί να κάνει την καρδιά του πιο σκληρή.


Το παράλογο προκύπτει από την αντιπαράσταση την ανθρώπινης ερώτησης και της σιωπής του κόσμου. Ο άνθρωπος αναρωτιέται, το σύμπαν σιωπά...
Ξένος ο άνθρωπος, εξόριστος σ’ έναν κόσμο που δεν μπορεί ούτε να τον αρνηθεί, ούτε να τον εννοήσει, ούτε να τον πιστέψει

Ο Καλιγούλας του Καμύ, με το αίτημα του απραγματοποίητου επιτακτικό μέσα του, ασκεί την αυτοκρατορική του εξουσία, όχι μόνο εγκληματώντας, αλλά και οδεύοντας προς το δικό του αφανισμό.

«Αυτός ο κόσμος, όπως είναι, δεν υποφέρεται. Χρειάζομαι λοιπόν, ή το φεγγάρι, ή την ευτυχία, ή την αθανασία...ή κάτι που μπορεί να είναι τρελό...», θα πει ο Καμύ δια στόματος Καλιγούλα...

Και ο Καλιγούλας θα τελειώσει κάπως έτσι, λίγα δευτερόλεπτα πριν τη δολοφονία του:


«Δεν υπάρχει τίποτα, ούτε σ’ αυτόν τον κόσμο ούτε στον άλλο, που να είναι στα μέτρα μου. Κι όμως ξέρω πως θάταν αρκετό να υπάρχει το αδύνατο. Το αδύνατο! Τόψαξα στα σύνορα του κόσμου τούτου, στα σύνορα του εαυτού μου....Τούτη η νύχτα είναι βαριά σαν τον ανθρώπινο πόνο.»

Μου αρέσει πολύ αυτό το έργο. Αναρωτιέμαι γιατί...