Τετάρτη, Απριλίου 26, 2006

Καθημερινές, απλές και πρακτικές απορίες.

1)Μπορεί να υπάρξει αθανασία χωρίς να υπάρχει Θεός;

2)Μπορεί να υπάρχει Θεός και όχι αθανασία;

3)Μπορεί να υπάρχουν και τα δύο ή τίποτα απ' αυτά;

4) Τι σημαίνει "υπάρχει";

5) Μπορεί το Ον (ο Θεός) ούτε να υπάρχει, ούτε να μην υπάρχει αλλά να "γίνεται"; (Βλέπε "Ασκητική"). Άν ναι, θα συνεχίσει να "γίνεται" ή θα γίνει κάποτε "είναι";
Και πότε με το καλό;;;

Τρίτη, Απριλίου 25, 2006

Ακολουθώντας τον Επιτάφιο

Βρέθηκα τη Μεγάλη Παρασκευή σ'ένα κοντινό νησί του Σαρωνικού, και ακολούθησα έναν μαγικό Επιτάφιο.
Το σώμα του Χριστού ενταφιασμένο μέσα σε σωρούς από ροδοπέταλα και κρίνα. Το σώμα του Διόνυσου ή του πεθαμένου Άδωνη κατά τον ποιητή.
Τι σημασία έχει; Το σώμα που πόνεσε, το σώμα που λύγισε, που ενέδωσε ή αντιστάθηκε στους πειρασμούς... Τι σημασία έχει;
Αν ο πόνος ανύψωνε, αγίαζε, θεοποιούσε, θα είχε μια σκοπιμότητα, μια κάποια χρησιμότητα... Αλλά αυτή είναι η θρησκευτική άποψη που μας υποβάλλει την ιδέα πως όσο πιο πολύ υποφέρουμε τόσο περισσότερο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε γιατί έτσι ξοφλάμε τις αμαρτίες, τις δικές μας ή των άλλων (αυτό το δεύτερο σε μια πιο προχωρημένη θεώρηση).
Δεν θέλω ούτε να κοροϊδέψω ούτε να κατακρίνω καμιά άποψη...
Όλα είναι ανοιχτά. Ίσως κάποια στιγμή μάθουμε. Αλλά είτε μάθουμε είτε όχι, τι σημασία έχει;
Αν οι ουρανοί είναι άδειοι και ο άνθρωπος "το ον μέσω του οποίου το Τίποτα εισβάλει στον Κόσμο", και καμιά λύση δεν μπορούμε να περιμένουμε άνωθεν, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε εμείς ένα φάρμακο για την ασθένεια του υπάρχειν;
Να ανακαλύψουμε κάτι, όχι καινούργιο, αλλά κάτι ξεχασμένο, κάτι τόσο βαθύ, τόσο αναλλοίωτο ώστε να μην είναι έγκυρη καμία κατάταξη, ή ταξινόμηση του σε ιδεολογικό, φιλοσοφικό ή αισθητικό ρεύμα;
Υπάρχει ο Κύριος του Ελέους; Αν όχι ας παίξουμε εμείς όσο καλύτερα μπορούμε αυτόν το ρόλο, αν ναι, ακόμη καλύτερα για όλους!

Τετάρτη, Απριλίου 19, 2006

Ελπιδοφόροι τυφλοπόντικες...

γιατί αναρωτιέμαι μας ήρθε η Άνοιξη αυτή; Για ποιον πόνο, για ποια έκπληξη, για ποιο ταξίδι εσωτερικό και απρόσμενο;
Όσο πιο πολύ ελπίζεις και αγαπάς τόσο περισσότερο εδραιώνεις μέσα σου βουνά από παραλογισμούς!
Το έχουμε δει να συμβαίνει πολλές φορές. Αυτό που είχε την όψη του ιδανικού, να ξεφτίζει και να μας αποκαλύπτεται σε όλη τη μιζέρια του, γεμίζοντας μας ματαιώσεις, απογοητεύσεις και φρίκη!
Και μεις σαν τον Σίσυφο ξανά και ξανά να επιμένουμε ... για να βρούμε τι; Άλλη μια ματαίωση, άλλη μια απογοήτευση, άλλη μια φρίκη!
Μήπως η ωριμότητα αρχίζει εκεί που τελειώνει η προσμονή και η ελπίδα;
Πώς μπορείς να ζήσεις όμως χωρίς αυτά;
Πώς μπορείς, σ' αυτόν τον ανάστατο κόσμο όπου ακόμη και οι τυφλοπόντικες ενώνονται και ελπίζουν;

Τρίτη, Απριλίου 18, 2006

Ο Κόσμος δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε στον άνθρωπο που αγωνιά

Αφήνω την Isadora να περιμένει και γράφω κάτι πιο φλέγον. Όχι καινούργιο, όχι δικό μου, αλλά always classic για να μην ξεχνάμε τις αρχές μας!

Εάν ο άνθρωπος ήξερε πως και το σύμπαν μπορεί να αγαπάει και να υποφέρει θα συμφιλιωνόταν μαζί του. Εάν μέσα στους ευκολομετάβλητους καθρέφτες των φαινομένων η σκέψη ανακάλυπτε αιώνιες σχέσεις,που θα μπορούσαν να συνοψίσουν και να συνοψισθούν σε μια μοναδική αρχή, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια πνευματική ευτυχία, ο μύθος των ευτυχισμένων δε θα ήταν μια γελοία παραμόρφωση.
Τα ουσιαστικά στοιχεία του ανθρώπινου δράματος είναι η νοσταλγία της ενότητας, ο πόθος του απόλυτου...
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί....

(Αλλά αν κανείς έχει άλλη γνώμη, ας με φωτίσει και μένα...)

Παρασκευή, Απριλίου 14, 2006

isadora

Θάθελα να γράψω για τη μεγάλη χορεύτρια, την μοναδική Ισιδώρα Ντάνκαν. Προς το παρόν μαθαίνω, και θα "χτυπήσω' την άλλη βδομάδα!
Φιλιά σε όλους!