Μπάνιο σε λίμνη με φράουλες

Ποιος είναι ο καλύτερος τόπος;;;
Αυτός ο οικείος, αυτός που είμαστε εμείς μαζί με όσους έχουμε επιλέξει, γιατί τους αγαπάμε ίσως-ίσως επειδή δεν μας πονάνε;
ή ο άλλος ο σκοτεινός,ο μυστηριώδης ο "γεμάτος κλαριά, πού έρχεται κοντά μας βουίζοντας και τραγουδώντας μουρμουριστά ανάμεσα στα καλάμια" για να δανειστώ τη ρήση του Λόρκα;;; αυτός που υπόσχεται άρρητες συγκινήσεις, πρωτόγνωρες γεύσεις, και μυρωδιά από Ντουέντε;;
Αποφασίζω και επιλέγω τον πρώτο..ναι τον πρώτο και με διαφορά.
Και τότε, "ο άλλος" έρχεται πότε στα όνειρα μου, πότε σε ένα τραγούδι φλαμέγκο, πότε σε ένα τρελό, ερωτικά δακρισμένο χορό, πότε σε κάποια μάτια (σκούρα συνήθως), σε πρόσωπα και σε χείλη, και πιο συχνα την Άνοιξη, σαν υπόσχεση, σαν τρελή ζωή, σαν πυρετός, σαν ακραίος ηδονικός σπασμός, και τότε ο πρώτος τόπος που έλεγα πριν, μου φαίνεται μια ανοησία, μια βαρετή και ανάξια αηδία , ένας θάνατος διαρκείας....
Χτες ονειρεύτηκα μια μικρή λίμνη που αντί νερό είχε κόκκινες και γλυκές φράουλες. έπεφτα μέσα της και κολυμπούσα αργά... μόνη μου και μου άρεσε... ίσως γιατί μόνος σου γλύφεις τις πληγές σου με την ησυχία σου, και αν τρέξει αίμα δεν το βλέπει κανείς, ούτε καν εσύ -γιατί δεν ξεχωρίζει από το γλυκό και μυρωδάτο χυμό της φράουλας.