Η προδοσία παρακινεί τον (προδομένο) άνθρωπο να αντιδράσει, να μεταμορφωθεί, να λειάνει τις ακατέργαστες πλευρές του χαρακτήρα του.
Επειδή είναι αδύνατον να ζήσει ως προδομένος, αναγκάζεται να ανασκευάσει την ψυχολογική του διάσταση.
(Αυτά λέει ο Carotenuto, και αυτό που έχω να επισημάνω είναι πως δεν έχει μεν άδικο, αλλά σαφώς εστιάζει το θέμα στη θετική του πλευρά....)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
23 σχόλια:
Me tin proipothesi vevaia oti apodexetai tin upaitiotita tis prodosias...
Alla kai etsi na einai de tha mporouse na uparxei enas tropos na veltiwthoume xwris na ponesoume??
Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και δεν κατανοώ με ποιόν τρόπο η προδοσία μπορεί να επιφέρει (στον προδομένο) αυτά τα θετικά.
Δεν αποδέχομαι την αποδοχή υπαιτιότητας που λέει ο desperado.
Κάτι άλλο εννοεί ο ποιητής και εμένα μου διαφεύγει.
Εμένα πάντως το μόνο που μου κάνει η προδοσία είναι να φορτώνω νεες γνωριμίες με λάθη παλιών δηλαδή να γίνομαι τόσο καχύποπτη και φοβισμένη που πράγματα που θα τα περνούσα στο ντούκου να αποκτούν αρνητική σημασία. Αλλά αυτό είναι αρνητικό.
Θα επανέλθω μπας και φωτιστώ
εγώ θα συμφωνήσω μαζί του. σε κάνει να λειτουργείς υποψισμένα μετά από μερικά χαστούκια!!!
φιλιά πολλά κρεμούλα μου
Η προδοσία είναι μια φυσική αντίδραση προερχόμενη από τον κόσμο των ατόμων (αυτών με ηλεκτρόνια μέσα)
Τα άτομα όταν έρθουν πολύ κοντά το ένα με το άλλο μοιραία απωθούνται.
Το ίδιο και οι άνθρωποι. Ένας από τους τρόπους απώθησης, ο πιο συνηθισμένος, είναι και η προδοσία.
:|
;;;;;;;;;;
d-esperado,
αλλιώς εγώ το έχω ερμηνεύσει.
Εκτός από την αποδοχή -υπαιτιότητας λες, ευθυνών θα πω εγώ- νομίζω ότι συμβαίνει και κάτι άλλο...(διάβασε απάντηση στην αλκιμήδη)
Αλκιμήδη,
θα συμφωνήσω εν μέρει σ' αυτό που λες. Βέβαια γινόμαστε πιο καχύποπτοι. Αλλά νομίζω όχι πιο φοβισμένοι. Αυτό που εννοεί (ο συγγραφέας) είναι πιστεύω το εξής:
Ότι ότι νιώθουμε προδομένοι, είναι κάτι τόσο επώδυνο και σκληρό, θίγεται το πιο καίριο κομμάτι μας, η προσωπικότητά μας, (δεν λέω ο εγωισμός μας), αλλά ο πρωτογενής ναρκισσισμός μας, ο καλώς εννοούμενος, αυτός που μας στηρίζει και μας βοηθάει στις εξαιρετικές στιγμές του βίου μας και στην εξέλιξή μας. Και φυσικά για να αντέξουμε και να συνεχίσουμε να ζούμε, κάτι πρέπει να κάνουμε. Κάτι πρέπει να αλλάξουμε. Αυτή η μεταμορφωτική διαδικασία, που δεν θα γινόταν αλλιώς παρά μόνο αναγκαστικά εξαιτίας αυτού του σχεδόν θανάσιμου πλήγματος,μας βελτιώνει, και μας ωριμάζει γιατί μας κάνει να δούμε πιο καθαρά ένα κομμάτι του πραγματικού, και μας βοηθάει να διαλύσουμε μύθους και ψευδαισθήσεις. Σκληρό αλλά χρήσιμο.
Αλεξάνδρα,
το είπες με πιο λίγα λόγια...
Ναυαγέ,
χρήσιμη η ερμηνεία της προδοσίας στο φυσικό πεδίο.
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ:Παρά τις (ίσως) χρήσιμες επιπτώσεις, αρνούμαι να κάνω το μαύρο άσπρο, τον θύτη θύμα και τούμπαλιν, έστω και αν τα πράγματα σχεδόν πάντα δεν είναι καθαρά και η ευθύνη βαραίνει και τους δύο...
agapimeni bebelac, diavazontas ena vivliaraki psixologias-psixanalisis sto metro simera to prwi pira tin apantisi sto erwtima pou ethesa sto comment mou kai se auto pou theteis esu. Exoume kai leme loipon: o erwtas einai i moni periptwsi opou orimazoume xwris na ponesoume... Oles tis alles fores orimazoume giati poname. Apo auti tin apopsi kathe ponemeni istoria mas kanei kalo!!!!!
ναι ρε παιδιά αλλά η ωρίμανση δεν είναι κάτι καλό
Κάθε φορά που η ζωή μας χτυπάει και γινόμαστε πιο υποψιασμένοι, ή αλλάζουμε τη ψυχοσύνθεση μας για να αντεπεξέλθουμε χάνουμε κάτι από την αγνότητα της ψυχής μας, την ικανότητα να βιώνουμε καθάρια τη ζωή χωρίς να αναλύουμε ή να προσδωκάμε ή να μολύνουμε τις εμπειρίες.
Μπορεί να γινόμαστε πιο δυνατοί, να ανοίγει η ματιά και να αναγνωρίζουμε περισσότερα μέσα στο βίωμα, ίσως και να εκτιμάμε περισσότερο τα καλά αλλά η πηγαία βίωση, το να αφήνεσαι στη στιγμή, όπως ακριβώς ο γιός μου, έχει χαθεί ανεπιστρεπτι.
Αυτό για μένα μόνο θετικό δεν είναι
αμα φας την πικρα κυνηγας κ φοβασαι μην σ ξανατθχει αρα σοφος ο μαγκας δεν ειναι τυχαιο οτι μετα απο τετοια περιστατικα ο προδωμενος εμφανιζει εντονη αντικοινωνικοτητα κ προτιμα την αποξενωση...
τι είναι προδοσία; να αθετηθούν υποσχέσεις που δόθηκαν κάποτε; σωστα. αλλά η υπόσχεση που δίνει ο Α στον Β, είναι υπόσχεση του Α της στιγμής t1 στον Β της στιγμής t1. ενώ η υποτιθέμενη προδοσία συμβαίνει τη στιγμή t2, όπου t2>t1.
με άλλα λόγια ο Α δεν είναι πια Α και ο Β δεν είναι πια Β.
Με δεδομένο πως όλα τα πλήγματα, που καταφέρνουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλο, είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσεως και, κατ' επέκταση, αναπόσπαστη κοινωνική πραγματικότητα, νομίζω ότι σωστή είναι η εστίαση στις θετικές τους πλευρές.
Στα αρνητικά τους αποτελέσματα μπορεί να συγκαταλέγεται η ωρίμανση, υπό την έννοια της απώλειας του αυθορμητισμού, όπως την βλέπει η Αλκιμήδη, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι η μόνη ή η κυρίαρχη έννοια της ωριμάνσεως.
Εννοώ, όπως και στην δική μου "Διόρθωση ημαρτημένων" του Δεκεμβρίου έγραφα, ότι αφού τα χτυπήματα είναι λίγο-πολύ δεδομένα, η σημασία εστιάζεται στο τι κάνουμε μετά, πώς τα επεξεργαζόμαστε μέσα μας, τι στάση κρατάμε, πόσο αλλάζουμε την συμπεριφορά μας, αν αντεκδικούμαστε, αν στερούμε, κατόπιν, από τον εαυτό μας και από τρίτους ευκαιρίες, μόνο και μόνο επειδή πληγωθήκαμε από άλλους στο παρελθόν.
Σε τελική ανάλυση, θα έλεγα πως από τέτοιες εμπειρίες βγαίνουμε συνήθως σοφότεροι, πιο υποψιασμένοι, αλλά αν είναι αυτό να μας οδηγήσει σε ένα κλείσιμο στον εαυτό μας, τότε είναι μάλλον λάθος. Τέτοια πράγματα πάντα θα συμβαίνουν, όσο και να ασκούμε την οξυμένη κρίση μας πάντα κάποιος θα μας την φέρνει, αλλά, προσωπικά, προτιμώ να δώσω ευκαιρία, να ρισκάρω και να "προδοθώ" ξανά φιλικά, ερωτικά, επαγγελματικά, παρά να αποξενωθώ, να αδικήσω προκαταβολικά με την δυσπιστία μου, να χάσω μιαν ευκαιρία, επειδή δεν την έδωσα καν...
Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί λογικά ώριμη μια τέτοια στάση. Είναι, όμως, δική μου, την βρίσκω να ακουμπάει αρκετά ίσως στην συναισθηματική ωριμότητα - άρα με κάνει να νοιώθω πιο άνετα μαζί της!..
Εγώ ως αργυρώνητος ρωτάω:
Καλά για την προδοσία, για τα αργύρια πότε θα μιλήσουμε;
Φιλιά ψίθυρε. (τρυφερέ ενίοτε)
και ευτυχώς...
Αλκιμήδη,
Δυστυχώς, νομίζω ότι το κάθε τι που κερδίζεις παίρνει τη θέση κάτι άλλου που χάνεις... είναι πιστεύω κάτι σαν νόμος....
Aneksartite,
Αμα καείς στο χυλό, φυσάς και το γιαούρτι...
Γκνόστικ,
"τι είναι προδοσία; να αθετηθούν υποσχέσεις που δόθηκαν κάποτε; σωστα. αλλά η υπόσχεση που δίνει ο Α στον Β, είναι υπόσχεση του Α της στιγμής t1 στον Β της στιγμής t1. ενώ η υποτιθέμενη προδοσία συμβαίνει τη στιγμή t2, όπου t2>t1.
με άλλα λόγια ο Α δεν είναι πια Α και ο Β δεν είναι πια Β." ...είπε ο Εφιάλτης, και αποφάσισε να κάνει πράξη τη σκέψη του....
Asteroid,
για μια ακόμη φορά, ομορφύνατε το ποστ μου...
Αλζάπ,
όχι εννίοτε, σχεδόν πάντα!
Καλέ λυκούλη,
ουδέν κακόν αμιγές καλού. Γειά χαρά!
κρεμούλα γλυκειά,
η πρώτη μοίρα απέχει από την 359η μοίρα του κύκλου μόλις μια ανάσα... όλα κύκλος είναι, αέναος αδιάλειπτος...
εχμ... ο πιο πάνω ανώνυμος με το αμήχανο ύφος είμαι εγώ κι εξακολουθώ να το χω... δεν έχω καταλάβει ακόμα το νόημα αυτού που έγραψες η ξανθιά :|
φιλώ σε :|
Ντέφι,
μια ανάσα, έχεις δίκιο.. (ευχαριστώ για το 'γλυκιά')
Αλκυόνη,
ξανθιά δεν ξέρω αν είσαι, αλλά σίγουρα έξυπνη είσαι... κάτι άλλο θα φταίει, όχι εσύ!
Απλά θα συμφωνήσω μαζί σου.
Βοηθά τον άνθρωπο να αποκτήσει καινούργιες και δυνατότερες άμυνες και όχι μόνο...
Ο πόνος είναι κανόνας, η προδοσία επίσης. Γινόμαστε όλοι προδότες και προδωμένοι πολλές φορές και για διάφορους λόγους κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Ξέρουμε όλοι και τους δύο ρόλους καλά, γιατί τους έχουμε παίξει αλύπητα.
Οι μάσκες του θύτη και του θύματος εναλλάσσονται στα πρόσωπά μας σχεδόν σε κάθε φάση και διάσταση των γεγονότων.
Δεν ξέρω γιατί πρέπει να είναι έτσι. Μυστήριο!
Ομως ξέρω ότι αφού είναι έτσι, δεν έχουμε άλλη επιλογή απ' το να το τρώμε, να παθαίνουμε κατάθλιψη, να θυμώνουμε και να αλλάζουμε και μακάρι να αλλάζουμε σε σταθερότερα πρόσωπα που ξέρουν τι θέλουν
άκου με που σου λέω ...ξανθιά είμαι (ποιανού νομίζεις είναι τα μαλλιά και η πλάτη στη φωτογραφία;;; ε;;; εγώ είμαι βρε κουτό!! )
αλλά όντως εν το καταλαβαίνω :(
και το χω διαβάσει πάρα πολλές φορές
σνιφ και φιλάκι
κρεμουλά, μπας κι αυτός ο corotenuto, έχει κι άλλο όνομα, κάτι σε Αλέξανδρο ας πούμε ;;
Φοίνιξ,
ουφ, ναι, έτσι είναι!
Αίσθησις!
Συμφωνώ σε όλα. Μόνο διατηρώ επιφύλαξη, για το κατά πόσο αλλάζουμε σε σταθερότερα πρόσωπα που ξέρουν τι θέλουν ....
Alkyoni,
γειά σου ξανθούλα!
Ντέφι,
από ονόματα όσα θέλεις. Πάμπολλα!
Δημοσίευση σχολίου