βέβαια άβελ αλήθεια δεν είναι μόνο το αισθητό αλλά ίσως και οτιδήποτε πέφτει στην αντίληψη και τη φαντασία μας - μάλλον δε ξέρω τι είναι αλήθεια - το διερωτήθηκε κι ο ίδιος ο ιησούς στο δικαστήριο "τι εστίν αλήθεια;" αλλά και το όμορφο πόσο πολύ απόλυτο είναι από τη μια (βλέπε μαθηματικά - πυραμίδες κλπ) και πόσο σχετικό από την άλλη (βλέπε ο αγαπημένος κάποιας ή η αγαπημένη κάποιου) Δεν μπορώ να πώ ότι αυτός ο αφορισμός δε με συγκινεί αλλά θα πρότεινα και κάποιον ακόμη: "Αυτοί που ζουν τη χαρά ενώ όλα κρέμονται σε μια κλωστή, αυτοί που φαίνονται ανώριμοι και επιπόλαιοι, χωρίς νάχουν χάσει την ευαισθησία και την αγάπη, αυτοί νοηματοδοτούν το κενό..."
Άβελ, και βέβαια είμαι φιλόξενη. Και πολύ μάλιστα. Πείτε τα -πείτε τα... Φαρμάκι δε θα πει τίποτα...
Μάρκο, αν όπως λες αλήθεια και ομορφιά ταυτίζονται,τότε γιατί να υπάρχουν δύο λέξεις για να εκφράσουν την ίδια έννοια; ε; ε; Επίσης μήπως αυτοίπου φαίνονται ανώριμοι και επιπόλαιοι, είναι κιόλας; Λέω τώρα...
Τον δανδή Oscar τον ενδιέφεραν δύο πράγματα: η ομορφιά ως αυταξία και η θλίψη ως πηγή έμπνευσης. Με το ίδιο πρίσμα αντιμετώπιζε τους ανθρώπους γύρω του. Ως προς μεν το πρώτο, ο δανδής βικτωριανός έκανε τα πάντα για να την προσεγγίσει-ως προς δε το δεύτερο έγραψε τα καλύτερα έργα του. Ο φαινομενικά ελαφρύς για τα δεδομένα της εποχής του W. υπήρξε ουσιαστικά η επιτομή του ρομαντικού ιδεώδους. Ενσάρκωσε αξεπέραστα τον αστικό κυνισμό, εισηγήθηκε τον αισθητικισμό, διεκδίκησε το φως για τις 'εικόνες' του κάλλους που τον συνέπαιρνε, υπέφερε για αυτές [υπόθεση Queensberry..] Μας εισήγαγε στη λατρεία της decadence-εκεί που μόνο η θλίψη ελλοχεύει. Δεν θα πάψει, ωστόσο, να εκπροσωπεί την υπόρρητη, εσωτερικευμένη πίκρα με τη joy de vivre. Τη λατρεία της ομορφιάς.
suigenerisav, θέλεις όταν γίνω πολύ πλούσια να σε προσλάβω ως διδάσκαλο -επιμορφωτή μου; Όπως η πριγκίπισσα Σίσσυ τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο έναν άλλο φοβερό εστέτ;
bebelac περνάω κάθε μέρα απ το βλογκ σου,άσχετα αν δεν αφήνω σχόλια :) Καλό απογευμα κι ευχαριστώ για την επίσκεψη. Ήσουν και η μόνη που "αναγνώρισε" τον πίνακα :)
17 σχόλια:
αφορισμός;
Για δόγμα μοιάζει
Καλησπέρα σου
:)
Γειά σου Alkyoni!
Ναι, μπορεί να έχεις δίκιο.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.Να σε βλέπουμε ...
Άβελ,
Μέσα έπεσες! τις γνώριζε και τις παραγνώριζε...
άραγε αλήθεια και ομορφιά ταυτίζονται;
Όχι μόνο δεν ταυτίζονται, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα... Η αλήθεια μάλλον προς τη θλίψη πλησιάζει, παρά την ομορφιά.
Κανείς άλλος δεν με ενδιαφέρει.
Την καλησπέρα μου
Προς Μάρκο γκνόστικ:
Αλήθεια; τι είναι αυτό;
Ημίφως:
Και γω έτσι νομίζω, τουλάχιστον αυτό που αντιλαμβάνομαι ως "αλήθεια"
Νyctipolos
Αινιγματικό στο σχόλιο σου. Πού αναφέρεσαι;
βέβαια άβελ αλήθεια δεν είναι μόνο το αισθητό αλλά ίσως και οτιδήποτε πέφτει στην αντίληψη και τη φαντασία μας - μάλλον δε ξέρω τι είναι αλήθεια - το διερωτήθηκε κι ο ίδιος ο ιησούς στο δικαστήριο "τι εστίν αλήθεια;"
αλλά και το όμορφο πόσο πολύ απόλυτο είναι από τη μια (βλέπε μαθηματικά - πυραμίδες κλπ) και πόσο σχετικό από την άλλη (βλέπε ο αγαπημένος κάποιας ή η αγαπημένη κάποιου)
Δεν μπορώ να πώ ότι αυτός ο αφορισμός δε με συγκινεί αλλά θα πρότεινα και κάποιον ακόμη:
"Αυτοί που ζουν τη χαρά ενώ όλα κρέμονται σε μια κλωστή, αυτοί που φαίνονται ανώριμοι και επιπόλαιοι, χωρίς νάχουν χάσει την ευαισθησία και την αγάπη, αυτοί νοηματοδοτούν το κενό..."
Άβελ, και βέβαια είμαι φιλόξενη. Και πολύ μάλιστα. Πείτε τα -πείτε τα... Φαρμάκι δε θα πει τίποτα...
Μάρκο, αν όπως λες αλήθεια και ομορφιά ταυτίζονται,τότε γιατί να υπάρχουν δύο λέξεις για να εκφράσουν την ίδια έννοια; ε; ε;
Επίσης μήπως αυτοίπου φαίνονται ανώριμοι και επιπόλαιοι, είναι κιόλας; Λέω τώρα...
@
παιδική κρεμούλα
Τον δανδή Oscar τον ενδιέφεραν δύο πράγματα: η ομορφιά ως αυταξία και η θλίψη ως πηγή έμπνευσης.
Με το ίδιο πρίσμα αντιμετώπιζε τους ανθρώπους γύρω του.
Ως προς μεν το πρώτο, ο δανδής βικτωριανός έκανε τα πάντα για να την προσεγγίσει-ως προς δε το δεύτερο έγραψε τα καλύτερα έργα του.
Ο φαινομενικά ελαφρύς για τα δεδομένα της εποχής του W. υπήρξε ουσιαστικά η επιτομή του ρομαντικού ιδεώδους.
Ενσάρκωσε αξεπέραστα τον αστικό κυνισμό, εισηγήθηκε τον αισθητικισμό, διεκδίκησε το φως για τις 'εικόνες' του κάλλους που τον συνέπαιρνε, υπέφερε για αυτές [υπόθεση Queensberry..]
Μας εισήγαγε στη λατρεία της decadence-εκεί που μόνο η θλίψη ελλοχεύει.
Δεν θα πάψει, ωστόσο, να εκπροσωπεί την υπόρρητη, εσωτερικευμένη πίκρα με τη joy de vivre.
Τη λατρεία της ομορφιάς.
suigenerisav,
θέλεις όταν γίνω πολύ πλούσια να σε προσλάβω ως διδάσκαλο -επιμορφωτή μου; Όπως η πριγκίπισσα Σίσσυ τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο έναν άλλο φοβερό εστέτ;
bebelac περνάω κάθε μέρα απ το βλογκ σου,άσχετα αν δεν αφήνω σχόλια :)
Καλό απογευμα κι ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Ήσουν και η μόνη που "αναγνώρισε" τον πίνακα :)
Dear Alkyoni, αλίμονο ....
@
μπεμπελακ
"Διδάσκαλος-επιμορφωτής"-κι εσύ να παίζεις τη 'θλιμμένη πριγκήπισα'?
Πα μαλ, μαρκησία..πα μαλ
Εκείνος, πάντως, [ο Κ. Χρηστομάνος] 'πήγε' από αυτοκίνητο [νομίζω το πρώτο θύμα στον ελλαδικό χώρο]-λες εγώ να πάω από μηχανή μ' αυτά που κάνω..?
lol
Σε τίποτα και σε όλα bebelac, όπως και ο Οσκαρ φαντάζομαι, απλώς μου άρεσε και έγινα ο αντίλαλός για λίγο...
Dux Sui,
να προσέχεις γιατί τι θα κάνουν οι αναγνώστες σου;...
Nyktipole,
ωραία ακούστηκε ο αντίλαλος...
Εμένα μ' ενδιαφέρουν κι άλλοι αλλά καταλαβαίνω τον θείο Όσκαρ
Fili:
ναι, ναι, ναι
Χαρτοπόντικα:
Σε ενδιαφέρουν και οι άλλοι;;;
Πώς είναι δυνατόν!
Δημοσίευση σχολίου