Αν έπεφτα από τα σύννεφα θα ήμουν τόσο ζαλισμένη όσο και πριν

"Χωρίς το κέντρισμα του έρωτα και της ευχαρίστησης η καρδιά του ανθρώπου είναι η προσωποποίηση της παράλυσης. Είμαστε σαν τα λιμνάζοντα, κοιμισμένα νερά, που περιμένουν να τα ταράξουμε για να ταραχθούν."

Δεν ξέρω για ποιο λόγο ξεκίνησα να ξαναδιαβάσω Μαριβώ...
Οι αναλυτές έχουν μιλήσει πολύ για τη τέχνη και την τεχνική του, τη γλώσσα του, την επιτήδευσή του.
Οι ήρωες του Μαριβώ μοιάζουν διαρκώς να γεννιούνται μέσα από τα συναισθήματά τους. Μοναδική είναι η στιγμή που ερωτεύονται, και η ακραία έκπληξη που ζουν από τον εαυτό τους τη στιγμή αυτή. Σαν να ξυπνάνε τότε από την ανυπαρξία, και να αρχίζουν μόλις να υπάρχουν. Μέσω του ερωτικού συναισθήματος βιώνουν για πρώτη φορά την ύπαρξη τους, και εκπλήσσονται από ένα είδος δημιουργικής ορμής, που ταυτόχρονα τους δημιουργεί και τους διαμορφώνει ώστε να γίνουν διαφορετικοί από αυτό που ήταν μέχρι τότε.

"- Ένιωθα τέτοια ταραχή, τέτοια σύγχυση, τέτοιο πείσμα,που δεν ήξερα πως να αρχίσω να μιλώ.Ήταν εξάλλου μια κατάσταση εντελώς άγνωστη για μένα εκείνο το συνοθύλευμα συναισθημάτων.Ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί έτσι".
" Δεν θα μπορούσα να σας ορίσω αυτό που αισθανόμουν. Ήταν ένα κράμα ταραχής, απόλαυσης και φόβου."

Τα πράγματα για τον Μαριβώ έχουν (περίπου) ως εξής:
Το πνεύμα μας, το οποίο μαθαίνει μέσα στη διάρκεια του χρόνου, δεν μπορεί να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κι αυτό γιατί είμαστε υπάρξεις στιγμιαίες και ένα μυαλό στοχαστικό, άρα χρονικό, δεν θα μπορούσε να μας βοηθήσει σ' αυτό το έργο.
Αλλά σ' αυτή την αργή γνώση, ο Μαριβώ αντιτάσσει μια άλλη που είναι πιο γρήγορη, σχεδόν ακαριαία, και που μάλλον είναι συναίσθημα παρά γνώση.
Για τον Μαριβώ, πραγματική γνώση είναι η γνώση που παράγεται από το συναίσθημα: "Προσωπικά, πιστεύω ότι μόνο το συναίσθημα μπορεί να μας δώσει πληροφορίες σχετικά ασφαλείς για τον εαυτό μας" λέει σ' ένα έργο του.
Με δυο λόγια, δεν υπάρχει ορθολογική γνώση της ύπαρξης (της ανθρώπινης τουλάχιστον). Αυτό που υπάρχει είναι ένα άμεσο βίωμα κατά τη διάρκεια του οποίου αισθανόμαστε ότι είμαστε αυτό που αισθανόμαστε.
Για τον Μαριβώ, Έρωτας σημαίνει Αίσθηση και Γνώση του εαυτού μας.
Αν ο έρωτας μας οδηγεί έξω από τα όρια του Είναι μας, ο ίδιος μας επαναφέρει σε αυτά. Γιατί το συναίσθημα προς κάποιον άλλο επιτυγχάνει την ολοκλήρωσή του μόνο τη στιγμή που γίνεται όχι πια αποκάλυψη του Άλλου, αλλά γνώση του Εγώ μας.
"Δεν ανήκα πια στον εαυτό μου, δεν θυμόνουν πια τίποτε. Προχωρούσα, άνοιγα τα μάτια, έμενα εμβρόντητη, κι αυτό ήταν όλο. Ξαναβρήκα ωστόσο τον εαυτό μου καθ' οδόν και τότε απόλαυσα ολόκληρη την έκπληξή μου: ΕΝΙΩΣΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ".

Υ.Γ: (Και για όποιον ή όποια ενδιαφέρεται εύχομαι και στα δικά του)