Ναι, ήταν Φθινόπωρο και Άνοιξη μαζί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν κάτι που θύμιζε μετάβαση. Ήταν τα μέρη που πήγαμε παλιά, μα και τα μέρη που στοίχειωσαν στη μνήμη μας αν και ποτέ δεν τα ‘χουμε βαδίσει.
Βροχή της Άνοιξης –σαν τώρα, σα σήμερα, μαζί και ζέστη φθινοπωρινή.
Στη Σαντορίνη όχι... τα δειλινά στον Πειραιά, στο λιμάνι, είναι πιο όμορφα, εκεί ανάμεσα στα ρυμουλκά ο ήλιος που φεύγει, τα καράβια, τα σύννεφα, τα λεωφορεία πιο κάτω.
Σαν προσευχή στα χείλη μου τα cantos του Ezra Pound : παλάτι στο θολωμένο φως, η Τροία τίποτα άλλο παρά ένας σωρός ακριανά λιθάρια που καπνίζουν... και ξανά το ίδιο: παλάτι στο θολωμένο φως, και ξανά το ίδιο.
Τώρα πια απαντώ: ναι-ήταν φιλί μα και λυγμός μαζί, δύσκολα πολύ τα ξεχωρίζω, γιατί ο πόνος είναι πιο δυνατός από την ηδονή, είναι ο ζωγράφος κάθε Τόπου, κυρίαρχος της στιγμής, πιο ισχυρός από τον πόθο. Μα εγώ θέλω ακόμη και ψάχνω πάντα την αθώα πόλη, την κρυμμένη από τον ήλιο, την Τροία μέσα από τα λιθάρια που καπνίζουν, με την ελπίδα πως εκεί ο παφλασμός των άστρων στο σώμα δεν θα είναι μόνο παφλασμός, θα είναι αγκαλιά και μήτρα.
Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
16 σχόλια:
(σκέφτηκα ότι τους αξίζει να'ναι μαζί...)
Τα μέρη όπου πήγαμε και τώρα πιά έχουμε ξεχάσει .
Να ήταν Άνοιξη , Χειμώνας ;
Ή μήπως κάποιο δειλινό του Σεπτέμβρη πάνω στις Σαντορίνης την πυρακτωμένη λάβα ;
Να ήταν φιλί ή και λυγμός ,
όταν με φύλλα κισσού κι αγιόκλημα
την παρθενιά σου σπονδή και δώρο πρόσφερες
σ’ εκείνον που τόσο ανελέητα την γάμησε .
Να ήταν ήχος , γεύση
ή μήπως εκείνο το άρωμα του πόθου ;
Κι όμως τίποτα πιά δεν έχει σημασία
όσο των ποδιών σου εκείνο το απόκρυφο ανάμεσα .
Στον θαυμαστό κόσμό των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι ,
έχιδνες ερώτων και νάρκισσων .
Μα λες όμως για μένα πιά , τίποτα να μην έχει σημασία
όσο των γλουτών σου εκείνο το απόκρυφο , όσο και υγρό ανάμεσα.
κατά τα άλλα ,απλά υπέροχο ...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
Λιθάρια, λοιπόν, που ακόμα καπνίζουν... Καίνε ακόμα, δηλαδή. ακόμα και μέσα στην βροχή, καίνε! Ξέρουν αυτά... ξέρεις κι εσύ... Ωστόσο, η βροχή συνεχίζεται, μέρες τώρα και δε λέει να ξεσπάσει οριστικά ο ουρανός, λες και ξέρει πως χρειάζεται πολύ νερό, πολύ μούλιασμα, για να σβήσουν όλες οι φωτιές, που σιγοκαίνε από κάτω, στα κρυφά και στ' απόμερα, και να κρυώσουν τα λιθάρια τόσο, ώστε να μπορείς να τα πιάσεις και να τα στοιβάξεις πάλι και να χτίσεις... ξανά να χτίσεις, γιατί εδώ όπου έφτασες το ξέρεις κι αυτό : το χτίσιμο το γερό τα θέλει και κάποια από τα παλιά υλικά, για ν' αντέξει! Λίγο ακόμα, λοιπόν... Ο καιρός βοηθάει, έτσι κι αλλιώς!..
:-))
άσε πρόλαβα και "ξύπνησα" πολύ στραβά...
θα διαβάσω το ποστ μετά...
θα καταλάβεις όταν δεις το ξύπνημα που μόνο ξύπνημα δεν είναι
καποιες φωτιες δυστυχως δεν σβηνουν ευκολα σε κατανοω
Insomnia,
συνεχίζεται λες;
Asteroid,
...ναι, σοφέ μας φίλε!
Alkyoni,
με κάνεις και ανησυχώ, αλλά ίσως δεν πρέπει. εύχομαι να είσαι καλά τώρα.
Ανεξάρτητος,
ναι, δεν σβήνουν, αλλά αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό
φθινοπωρο και ανοιξη μαζι..κι ο παφλασμος των αστρων στο σωμα,μητρα και αγκαλια μαζι..
στιγμές αιώνιες χαραγμένες στη μνήμη...
θα το ήθελα...
φεγγαροαγκαλιασμένη:
φεγγάρι και αγκαλιά μαζί .
Αλεξάνδρα,
ναι, και όχι μόνο στη μνήμη...
Insomnia,χαίρομαι!
Ο πόνος πιο ισχυρός από την ηδονή ε?...ή τα αδελφάκια που πάνε χέρι-χέρι?
Ετσι είναι με τις ανοιξιάτικες βροχές..σαν να είναι το πιο ηδονικό ξέσπασμα της φύσης..
"Μα εγώ θέλω ακόμη καί ψάχνω πάντα την αθώα πόλη,την κρυμμένη από τον ήλιο, την Τροία μέσα από τα λιθάρια που καπνίζουν, με την ελπίδα πως εκεί ο παφλασμός των άστρων στο σώμα δεν θα είναι μόνο παφλασμός,θα είναι αγκαλιά και μήτρα"!! Εξαιρετικό!!
takis,
όχι όμως άλλη βροχή, φτάνει...
vanilia,
ευχαριστώ μοσχομυριστή βανίλια.
Συμφωνώ.Καμιά φορά ο πόνος είναι πιο δυνατός από την ηδονή...
Εγώ πάντως βρήκα το αθώο νησί.
gitsaki,
δεν σε ξέρω, αλλά χαίρομαι για σένα! βρήκες ό,τι ψάχνουμε όλοι...
Δημοσίευση σχολίου