Δεν θέλω, ούτε φιλοδοξώ να γράψω ποίημα.
Καθόλου.
Να παραληρήσω μόνο λίγο, (ίσως από την κούραση των τελευταίων ημερών).
Και να ξεφύγω από ένα βαρετό θεατρικό έργο που διαβάζω, κι έχω αναλάβει να σχολιάσω (από την Άνοιξη, και κοντεύει να χειμωνιάσει).
Αρχίζω, επαναλαμβάνοντας ότι το όποιο ποιητικό ύφος προέκυψε τυχαία (;) αλλά μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, για καμουφλάρισμα.
Αναρωτιέμαι, -εδώ και χρόνια- γιατί τα πράγματα και τα πρόσωπα να είναι αιχμηρά;
Γιατί ν’απλώνουν έναν μανδύα που να συντρίβει, και το κάθε τι να κεντά μια διάχυτη μονοτονία;
Θάθελα-επιτέλους- να ζήσω έστω μόνο ένα λεπτό ζωής πρωταρχικής, σ’ έναν τόπο αθώο χωρίς την κόπωση της κρυφής προσπάθειας.
Σ’ έναν τόπο, όπου, (μη γελάσετε), αυτό που θα μας ενώνει δεν θα είναι η κοινή μας νόσος [είναι γνωστό ότι οι αρρώστιες μας μας σμίγουν και συναντιόμαστε (αν συναντηθούμε) στον πιο σπαραγμένο τόπο που είναι η καρδιά μας.]
Σκέφτομαι, και δακρύζοντας, (δεν αστειεύομαι) ελπίζω:
ότι έτσι όπως πίσω από το γυμνό υπάρχει η επιδερμίδα,
έτσι και πίσω από τους φόβους μας, υπάρχουμε εμείς.
Και ίσως κάποια στιγμή (μαγική;) γυμνοί από φόβους και θωρακίσεις θα συμπαθήσουμε (αν όχι θα αγαπήσουμε), κι θα συνεχίσουμε… με καρδιά όχι βαμμένη, αλλά ερωτικά διάφανη.
Και όλα αυτά χωρίς χαζή και επιπόλαιη χαρά (δεν μας ταιριάζουν πιστεύω τα ξενέρωτα) αλλά οπωσδήποτε με σπαραγμό, άγρια χαρά και ρίγος, προϋπόθεση για την απόλαυση της πρώτης, της ακέριας ηδονής.
A propo, εσείς ξέρετε κανέναν τόπο που κάθε μέρα να γεμίζει ήλιο και τότε όλα να συνεπαίρνονται;;;;
Είτε ναι, είτε όχι, σας χαρίζω λουλουδάκια, που γεμίζουν με ηχώ, το παγκόσμιο κενό…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
28 σχόλια:
Το τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά είναι ίσως και η αφορμή να συνδεόμαστε αραιά και που με τη θύμηση της πτώσης απ'τον χαμένο μας παραδείσο.
νευριάζω... προσπαθώ να σε περάσω στα λινκς μου και δεν ξέρω τί κάνω λάθος!!!!!!
πατάω τ όνομά σου και μου βγάζει δεν υπάρχεις
διέκρινα και λίγο χιούμορ σ αυτό το ποστ ή κάνω λάθος;
καλημέρα
Φιλί
δε γελάμε καθόλου
είναι μάλλον τραγικό ότι αυτό που μας ενώνει είναι η κοινή μας νόσος.
Μόνο μια ψυχή που πονάει από τις ίδιες πληγές μπορεί να ανγνωρήσει τις δικές μας πληγές, να τις αγκαλιάσει, να τις χαιδέψει. Να τις γιατρέψει άραγε μπορεί; Αυτή η μάταιη ελπίδα μας σπρώχνει σε αυτή την ένωση.
Όμως αν βρούμε το τρόπο να γιατρέψουμε τις πληγές, ίσως τότε, η ψυχή να αναζητήσει κάτι διαφορετικό να αναγνωρίσει, και η ουτοπία που περιγράφεις να είναι εφικτή. Ίσως λέω.
Αλεπουδάκι, είσαι πολύ μικρός για τέτοιους αφορισμούς. Από εμάς εξαρτάται η ουτοπία να γίνει πραγματικότητα, αν αυτό επιθυμούμε. Αλήθεια.
@
παιδική κρεμούλα
Λουλούδια
.
"Ο ήχος του όπλου"
..
@ lizard king
Πώς είσαι τόσο σίγουρος;
@ αλεπού
ναι, κάπου μας στοιχειώνει η θύμηση του χαμένου παραδείσου.
@ Alkyoni,
με το δίκιο σου νευριάζεις. εγώ να δεις...μήπως τελικά δεν υπάρχω;
όσο για χιούμορ, πάντα, δεν κάνεις λάθος.
@ alcimede
αχ, όλοι εκεί ελπίζουμε...μόνο που δεν μπορούμε και με το δίκιο μας σ' ένα βαθμό, να γίνουμε ψυχοθεραπευτές ο ένας του άλλου. Μόνο του εαυτού μας, αλλά κι αυτό δύσκολο είναι...
@suigenerisavouli,
"o ήχος του όπλου",ναι, γιαυτό έχουμε σαπίσει στα χαρακώματα...και είναι πολύ παγωμένα εκεί.kai avola
Ποιητικό δεν ξέρω αν είναι. Μου έδωσαν προσφάτως έναν ορισμό για την ποίηση αλλά δεν είναι της ώρας.
Είναι όμως η καλύτερη αιτιολόγηση για το όνομα που απο διαίσθηση έχω δώσει, αντι του bebelac, στα links μου.
Παρακαλώ πουρά και πουροπιπίνια, κάτω τα χέρια απο το Αλεπουδάκι. Μπορεί να πέρασαν πάαααρα πολλά χρόνια απο τότε που είμασταν στην ηλικία του, αλλά προσπαθείστε να θυμηθείτε ότι κάποτε ΟΛΟΙ μας πιστεύαμε στην απόλυτη ουτοπία ή στην απόλυτη άρνησή της. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος ίσως;
bebelac
αυτό εννοούσα, θεραπεύουμε τον εαυτό μας και τότε αυτό που μας ενώνει είναι η κοινή μας υγεία.
alzap κ αλεπουδάκι
δίκιο, δίκιο
ζητώ ταπεινά συγνώμη
μ'αρέσει που έβγαλες τόση ευαισθησία...
ναι, πίσω από τις πανοπλίες μας, κρύβονται, πολλές φορές άνθρωποι πληγωμένοι και φοβισμένοι.
ρωτάς αν υπάρχει αυτός ο τόπος... ναι, υπάρχει. υπάρχει όταν ακούμε την καρδιά μας. όταν την 'ξεπλένουμε' από τις περασμένες μας πληγές... όταν αφήνουμε το φως να περάσει και η ηρεμία να απλωθεί στο κορμί μας.
"Θάθελα-επιτέλους- να ζήσω έστω μόνο ένα λεπτό ζωής πρωταρχικής, σ’ έναν τόπο αθώο χωρίς την κόπωση της κρυφής προσπάθειας."
Αγαπητή μου θα δανειστω για λιγο καιρο αυτη τη φράση χωρις την άδειά σου στον τίτλο του blog μου (Φυσικά με αναφορά στον γραφέα)
Δεν ξέρω τι θες να πεις αλλά το λες αριστοτεχνικά
καλά σαφώς το ευαισθητότερο ποστ σου! (μπορώ να πώ μάλιστα και πολύ άμεσο και πολύ επιδραστικό)
επιτέλους... διακρίνω και πάλι πτυχές σου που τόσο απωθούσες... είδες τελικά τίποτα δε χάνεται, απλά μένει ναρκωμένο για λίγο ή πολύ...
(από κάποιον που σε ξέρει και ξέρει τι λέει)
Ax, Alzap, σ' ευχαριστώωωω,τι ωραίο που είναι (μόνο που μερικές φορές ο ψίθυρος γίνεται κραυγή).
Αλκιμήδη, απ΄το Λιζαρντάκι μη ζητάς συγνώμη, εκφράσου ελεύθερα...
Αλεξάνδρα, μπάλσαμο τα λόγια σου
Παντράζο, ω ποία τιμή!!
Καλέ μου Άβελ, ευχαριστώ και εσένα και τον Ασλάνογλου!
Χαρτοπόντικα,
και γω δεν ξέρω ακριβώς τι θέλω να πω... κάτι, αντί για κλάμμα και λυγμό ίσως.
Ανώνυμε, ποιος νασαι... ποιος νάσαι... (σιγά που δε σε καταλάβαμε)-πάντως ναι, απωθώ κάτι όταν δεν βρίσκω καλούς συμπαίκτες να το χαρίσω ή να το μοιραστώ... Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Παίρνω μαζί μου το κείμενό σου , το βάζω κάτω από το μαξιλάρι μου - και θα ξυπνήσω καλύτερη
ευχαριστούμε για τα λουλουδάκια, μοσχομυρίζουν!!
Τέτοιοι τόποι, που κάθε μέρα να γεμίζουν ήλιο κι όλοι να συνεπαίρνονται, είναι για μένα μονάχα άνθρωποι. (Άλλωστε, κι οι τόποι μας οι αγαπημένοι, που μας εμπνέουν και συνήθως σ' αυτούς επιστρέφουμε, μπορεί να μη είναι παρά οι άνθρωποι, που τους αποικούν!).
Τέτοιοι άνθρωποι, λοιπόν, μπορούν να μας κατευθύνουν προς την αθωότητα και την γαλήνη, που, καθώς περνούν τα χρόνια, αναζητούμε όλοι όλο και περισσότερο...
allmylife,
ευχαριστώ και μόνο που το λες!
(λες ο ανώνυμος να είχε δίκιο που το χαρακτήρισε "επιδραστικό;"
Krotkaya,
επειδή τα στέλνω με αγάπη, μάλλον.
Asteroid,
μα και γω για ανθρώπους μιλάω Το "τόπος" είναι το καμουφλάζ. χχχχ
Όσες φορές (και είναι πολλές) κι αν διαβάσω το "εκ βαθέων" σου, άλλες τόσες συγκινούμαι και ελπίζω!
Η υποκρισία, η σκληρότητα, η κατάντια αυτού του κόσμου (που δεν είναι ο κόσμος μας), μας κάνει να σκεφτόμαστε, πόσο όμορφα θα ήταν αν μπορούσαν όλα αυτά ν' αλλάξουν. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν οι καλές και γλυκειές 'νεράιδες', που μας χαρίζουν λουλουδάκια και γεμίζουν τις καρδιές μας αγάπη αληθινή και ελπίδα!
Συνέχισε να μας χαρίζεις λουλουδάκια! μη σταματήσεις. το έχουμε τόση ανάγκη. και ίσως έτσι κάποτε να' αλλάξει αυτός ο κόσμος! Ίσως έτσι ν' απελευθερωθούμε από τους φόβους μας! Κάποτε!
;-p
Πολύ όμορφο κείμενο. Κρύβει μεγάλη ευαισθησία. Το άρωμα των λουλουδιών σου πλημμύρισε τη μπλογκόσφαιρα!
λοιπόν τελικά αυτό το ποστ είναι μαγικό... έχεις παράξενες επιδράσεις με την αμεσότητα που ακτινοβολεί!!!
Bonjour bebelac μου,
κατ'αρχάς υποβάλλω τα σέβη μου για το υπέροχο (και δυσπρόσιτο)επίπεδο του λόγου σου...
Κατά δεύτερον, αφήνοντας κατά μέρος την χαζή και επιπόλαιη χαρά (που με χαρακτηρίζει) αναρωτιέμαι: αν δεν βρισκόμαστε ούτε πίσω από τους φόβους μας τότε που?...
@Vanilia
σ΄ευχαριστώ. Μου άρεσε πολύ αυτό το παρενθετικό "(που δεν είναι ο κόσμος μας").
@europank
φατσούλες και σε σένα!
@ rick
καλώς με βρήκες και καλώς σε βρήκα...να τα λέμε!
@Markos
ευχαριστώ! και εύχομαι να έχεις δίκιο.
@χαμοκερασίτσα (με άλλα λόγια φραουλίτσα)
Για το "υπέροχο" ευχαριστώ!
Για το "δυσπρόσιτο" δύο είμαστε: Εγώ και ο συγχωρεμένος Ντεριντά!
Και για αυτό το οποίο αναρωτιέσαι: Έλα μου ντε, που βρισκόμαστε;;;
Αγαπητή bebelac,
παρά το υψηλό επίπεδο (που το ανέβασες ακόμη ψηλότερα μ'αυτόν τον Ντιριντάουα) επανακάμπτω: μήπως κάποιες πλευρές του εαυτού μας καταφέρνουν να τρυπήσουν το μανδύα των φόβων μας και να συνυπάρχουν με αυτούς? Αν όχι, τότε...δεν υπάρχει ελπίδα πουθενάααααααα??????
"...όπως ταιριάζει στους γενναίους της ηδονής..."
Καλημέρα.
μπεμπε καλημέρα,
το άλλο μπλογκ υφίσταται, απλώς για λίγο το αποσύνδεσα από το προφίλ
alcimede.blogspot.com
λινκ από μάρκο γνωστικό, padrazo, χαρτοπόντιξ
αλλά οπωσδήποτε με σπαραγμό
Χαμοκερασίτσα (τι όνομα κιαυτό!) και γω φωνάζω μαζί σου!
Καλέ λυκάκο,
ναι, αλλά όχι με "ευτελήν κραιπάλην"...
Alcimede,
ναι, σε βρήκα, σε βρήκα!
Alkyoni,
ναι,....
...και ετσι κανεις κουραγιο
και τραγουδι αγιο...
Δημοσίευση σχολίου