Ονειρεύομαι ένα ταξίδι. Και το ονειρεύομαι κάπως έτσι: να είναι ζέστη. Όχι αφόρητη, αλλά ζέστη. Να είμαι μακριά. Εννοώ σε άλλη χώρα. Ίσως Σικελία, ίσως Τυνησία, ίσως Μάλτα.... να είμαι -λίγο- ιδρωμένη, αλλά να μη με πειράζει.
Να πίνω αχνιστό καφέ με αφράτα κρουασάν για πρωινό, -κατά προτίμηση στο κρεβάτι (εννοείται ο δίσκος να έχει τριαντάφυλλο). Και να χάνομαι στους άγνωστους δρόμους ... για ώρες...μόνη μου... Μετά να γυρνάω κουρασμένη, να κοιμάμαι, να μη με νοιάζει τι θα κάνω αργότερα γιατί θα είμαι σίγουρη πως ό,τι κι αν κάνω θα είναι όμορφο. Να χαίρομαι όταν θα είμαι με κόσμο, και να περνάω εξ ίσου καλά μόνη μου.
Και μια από τις πολύ ζεστές μέρες, καθώς θα περπατάω, να ξεσπάσει δυνατή και γλυκιά βροχή, τόσο δυνατή και τόσο γλυκιά σαν πυρετός και σαν πάθος, και να αρχίσω να χάνω το σχήμα μου, να γίνομαι ρευστή, να γίνομαι βροχή, και έτσι να μείνω εκεί για πάντα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
26 σχόλια:
..πολυ ομορφο..να γινεις βροχη να μεινεις εκει για παντα..!!
ας ανοιξω την ομπρελλα μου..:)))))
μου θύμισες καιρό Μάλτας μέσα στον Αύγουστο... και να χάνεσαι μέσα στα τείχη της πόλης που μοιάζουν ότι θα λειώσουν.
...κι ως βρόχινη σταγόνα να δραπετεύσεις από ένα τριαντάφυλλο. αναριχώμενου κλαδιού, ίδιο μ' αυτό του δίσκου στο πρωινό
και να στάξεις στα χείλη ενός υπέροχου Σικελού
να σε πιει σε φιλί
να ζωντανέψεις και πάλι...
(και να πάτε για ψώνια, συγγνώμη κρεμούλα για τη γείωση στο φινάλε αλλά ήθελα να το πω κι αυτό)
:)
bebelac διαβάζοντας το όμορφο κείμενο σου έγινα ένα μαζί του με μια και μόνο διαφορά...
Εγώ έκανα βόλτες όχι σε δρόμους αλλά σε παρθένο δάσος κάπου στο Περού, βραζιλία ...
Και η βροχή με βρήκε εκεί ανάμεσα στα δέντρα καί η συνέχεια σου η ίδια...
και το τριαντάφυλλο νάναι ivoire...
Πολύ ωραίο φιλενάδα!
Μίλα μου σαν τη βροχή...
Με το φεγγάρι αγκαλιά,
καλύτερα χωρίς ομπρέλλα να νιώσεις τις σταγόνες.
Αλεξάνδρα,
είσαι τυχερή που το έζησες!
Ντέφι,
εκτός από το ποιητικό του πράγματος, το οποίο έτσι όπως το θέτεις μου άρεσε πολύ, εμμένω στα χείλη του Σικελού, αλλά και στα ψώνια (επ' ευκαιρία τι μπορεί να ψωνίσει κανείς στη Σικελία;)
Φοίνιξ,
ζηλεύω-ζηλεύω-ζηλεύω
Αλεπού,
γκλίν,γκλιν, γκλιν-γκλιν!
Allmylife,
και βέβαια ivoire.Και γω έτσι το φαντάζομαι!
Bebelac με ταξίδεψες...
να πας...
όπου προστάζει η ψυχή σου
καταρχήν Σικελούς
και μετά πολλά περί της γυναικείας φινέτσας... ζήτω το επώνυμο franchaising καλή μου...
και φυσικά κρασάρες του Ιταλικού Οινικού Νότου!
εγώ σε ένα τέτοιο μέρος θα χανόμουν μες στις αναμνήσεις που ενώ δε θα ταν δικές μου θα γίνονταν δικές μου...
Αλεξάνδρα,
μια κουβέντα είναι...
Ντέφι,
αισθάνομαι πως επικοινωνούμε...
Μάρκ Γκνόστικ
το έχω νιώσει αυτό που λες. Να ζω τη συγκίνηση από αναμνήσεις πραγμάτων που δεν έχω ζήσει
ορθώς αισθάνεσαι κρεμούλα μου!
απ όλα "κράτησα" αυτό
"Να ζω τη συγκίνηση από αναμνήσεις πραγμάτων που δεν έχω ζήσει"
μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφο ποστ μπορί να γίνει;;;
Δεν συζητάω καν το ότι κάτι τέτοιο είναι πέρα για πέρα αληθινό
φιλιά ηλιόλουστα :)
Αλκυόνη,
Βέβαια, πέρα για πέρα αληθινό. Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που το πιστεύει.χχχχ
Τα πιο ωραία ταξίδια είναι αυτά που επιθυμήσαμε πολύ...
Συμμαζευτήτε εδώ μέσα, που αμέσως κι έτοιμες είστε να δώσετε τα καλύτερα κορίτσια σε Σικελούς μαφιόζους!!!
Μόνο και μόνο επειδή έπιασε μια βροχή και συγκινηθήκατε, δηλαδή, και λιώσατε και γίνατε ένα με το οδόστρωμα...
Έχετε δει Σικελούς; Και σας άρεσαν;
Υ.Γ. : Να ξαναδείτε τον Νονό - όλη την τριλογία - για να φρεσκάρετε την μνήμη σας... και ν' ανοίξετε το μπλοκάκι σας με τα τηλέφωνα - Ελλήνων τα τηλέφωνα!!!
;-))
Ναυαγέ,
πολύ-πολύ-πολύ!!!
Κύριε Αστερόιντ,
αφήστε μας να ονειρευτούμε....
Αφού δεν βλέπουμε προκοπή με τους Έλληνες,τι να κάνουμε...θα στραφούμε στους Σικελούς. (εκτός αν έχετε κάτι καλό εδώδιμο να μας προτείνετε>>>)
NA TI ME PERIMENE EDO TOSES MERES POU DNE POU ANOIGE H SELIDA SOU
AYTO POY XREIAZOMOUN PIO POLY TAKSIDI KAI VROXI
MERCI!
όμορφη εικόνα
Μυρίζω τη βροχή έρχεται...
Athena,
χαίρομαι να ικανοποιώ επιθυμίες και ανάγκες αγαπημένων.χχ
Παντραζάκο,
και εικόνα, και ήχοι,και μυρωδιές...
vita mi barouak,
η βροχή έρχεται, το ταξίδι αργεί!
Tο δισάκι μου στον ώμο
για τον δρόμο, για τον δρόμο...
Τραγουδιστά
"Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα" λοιπόν, όπως λεει η παροιμία;
Μόνη σου ούτε στον Παράδεισο δεν θα είσαι ευτυχισμένη! Είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι είσαι πολύ ρομαντική, όπως εξ άλλου δείχνει και το ποστ, αλλά ρομάντσο κατά μόνας δεν γίνεται. Μάλλον φέρνει μελαγχολία.....
Vromios,
αντί για δισάκι, μια samsonide καλύτερα...
Rick dear,
το ρομάντζο θα είναι με κάποιον Σικελό...
...Kι αν τα παλιά μας Posts, χάνονται στην blogόσφαιρα...
Κι αν τα παλιά μας Posts,
δεν πάνε ακριβώς στον παράδεισο...
ετούτο εδώ μια θέση όπωσδήποτε την έχει εξασφαλίσει !!!
Γιάννης
Δημοσίευση σχολίου