Ευχαριστήθηκα ύπνο...

Ινσόμνια, Alkyoni, Τάκη, Αστερόιντ, (και σε όσους άλλους έλειψα) , ευχαριστώ. Πολύ, πολύ, πολύ.
Με συγκινήσατε. Μελό ακούγεται, αλλά έτσι είναι....

Σε σας αφιερώνω κάτι που διάβασα, από Τσέχωφ, για την τέχνη της Γραφής:

"Δεν είναι ανάγκη να επιδιώκεις αφθονία προσώπων στο έργο σου. Στο επίκεντρο πρέπει να είναι δυο: αυτός και αυτή..."

Ο τέλειος άντρας

ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΗ: - Σε σχέση με μένα

ερωτευμένος τρελά μαζί μου
παθιασμένα ερωτευμένος μαζί μου
βαθιά ερωτευμένος μαζί μου
διαρκώς ερωτευμένος μαζί μου
αποκλειστικά ερωτευμένος μαζί μου

ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: -Σε σχέση με τον ίδιο

Να έχει στοιχειώδεις γνώσεις υδραυλικών, ηλεκτρικών και οικοδομικών εργασιών.
Να έχει διαβάσει Χάιντεγκερ (στοιχειωδώς έστω)
Να μην φοβάται τις κατσαρίδες (σημαντικό αυτό)
Να έχει δει έστω μία ταινία του Παρατζάνωφ
Να μην τρώει φέτα και τζατζίκι (τουλάχιστον όταν τρώμε μαζί)

Ο Τρίτος

Ποίηση είναι μια κατάσταση της γλώσσας πέρα από μετρικά σχήματα, αλλά και μια κατάσταση πέρα και πίσω από τη γλώσσα και τον λόγο.
Εμπειρία της ύπαρξης, κατάσταση της συνείδησης, ή του πέρα από τη συνείδηση «αυτό που χάνεται όταν ένα ποίημα μεταφράζεται»...
Ποίηση παραδοσιακή, ποίηση νεωτερική, όσον αφορά στη φόρμα, με μέτρο ή χωρίς, φτιαγμένη με λυρικά ή λιγότερο λυρικά μέσα, περισσότερο φανερή ή περισσότερο κρυπτική, με ρομαντική ή με καβαφική ειρωνεία...
«Η βασική πηγή της ειρωνείας είναι η διάσταση που αναπτύσσεται σε μιαν ευαισθησία ανάμεσα στη διάνοια και το αίσθημά της....Η ειρωνεία τραβάει τη συγκίνηση διά του κενού, γιατί λειτουργεί διά της φαινομενικής απουσίας, δηλαδή με τη δραστικότητα σκέψεων και συναισθημάτων που υπονοούνται ή αποσιωπούνται.
Η ειρωνεία είναι βέβαια ένας διανοητικός τρόπος αντίληψης, που όμως συνοδεύεται από τα δικά του χαρακτηριστικά συναισθήματα και από τις δικές του συγκινήσεις. Σ’ έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό υπάρχει σε όλους τους μεγάλους ποιητές – άλλωστε όπως έχει ειπωθεί, όλη η ποίηση είναι ειρωνική».* (βλ. Νάσος Βαγενάς, Η ειρωνική γλώσσα).
Χμμ...αυτό φαίνεται ενδιαφέρον...ένα ποίημα να μεταδίδει συγκίνηση μέσω της διανοητικότητας, χωρίς να έχει «συγκινησιακή γλώσσα»... Στην επιφάνεια του ποιήματος παραμένει αδιατάραχτη η απουσία της συγκίνησης, κάτι σαν συγκινησιακό κενό... Η διανοητικότητα, ενίοτε, σαν έκφραση καλλιτεχνική μπορεί να κρύβει πυκνό κρυστάλλωμα συναισθημάτων...το εκφραστικό σύστημα λειτουργεί με μια αφαίρεση, χωρίς περιγραφικούς αισθησιασμούς, χωρίς λυρισμό, ή μάλλον καλύτερα χωρίς άμεσο λυρισμό... «Το ποίημα συνεχίζεται νοητά στο κενό» έχει γραφτεί για την καβαφική ποίηση... Ο Σεφέρης γράφει στις Δοκιμές πως τα ποιήματα του Καβάφη «δείχνουν την συγκίνηση που θα είχαμε από ένα άγαλμα που δεν είναι πια εκεί.. που ήταν εκεί, το είδαμε, και το έχουν τώρα μετατοπίσει. Αλλά ΔΕΙΧΝΟΥΝ τη συγκίνηση».

Εφόσον λοιπόν, μπορούμε να δεχτούμε ότι κάτι είναι ποίηση, χωρίς να διαθέτει, σε επίπεδο φόρμας, κάποια παγιωμένα από την παλαιότερη ποίηση εξωτερικά χαρακτηριστικά, (στίχους, μέτρο, ομοιοκαταληξία) ακόμα-ακόμα και χωρίς λυρική γλώσσα (βλ. Καβάφης, αλλά και μεγάλο μέρος της σύγχρονης ποίησης), τότε ανενδοίαστα, σας προτείνω να διαβάσετε σαν ποίημα, όχι κάτι που έχει γραφτεί με τέτοια πρόθεση, αλλά κάτι που έχει γραφτεί ως σκηνική οδηγία (!!!)
Ναι, έτσι απλά, ο Ξενόπουλος το 1895 , γράφει σε παρένθεση, ανάμεσα στους διαλόγους του έργου του Ο Τρίτος, σαν σκηνική οδηγία, για να βοηθήσει ηθοποιούς και σκηνοθέτη....
«Αφήνει την θύραν του βάθους ανοικτήν...φαίνεται ο κοιτών, εν μέρος κλίνης χρυσιζούσης υπό λευκά λεπτά παραπετάσματα...μια εξωστόθυρα εις το βάθος είναι ανοικτή. Φαίνεται ο ουρανός της δείλης καταγάλανος και η ημισέληνος ωχρά δύουσα..
μια κανδήλα ανηρτημένη από της οροφής, φωτίζει τον κοιτώνα δι’ ασθενούς ροδοχρόου φωτός...η σκηνή ημιφώτιστος...βαθμιδόν σκοτίζεται...»
Γιατί αυτό να μην είναι ποίημα;;;;
Όπως ποίημα είναι και όλο το έργο...άσχετο αν η φόρμα του και κάποιοι διάλογοί του κρίνονται σήμερα ως παρωχημένοι...
Η σκηνική οδηγία που έγραψα πριν, αναφέρεται στην νεαρή ηρωίδα του έργου, που ερωτεύεται έναν φίλο του άντρα της. Ο σύζυγος, καταλαβαίνοντας τί συμβαίνει, θεωρεί ότι η παρουσία του φέρνει δυσκολία σ’ ένα απόλυτα μα απόλυτα ταιριαστό ζευγάρι, -πράγματι οι δύο ερωτευμένοι, όπως ο ίδιος διαπιστώνει «έχουν την ίδια κράση, την ίδια ανάπτυξη, αγαπούν τα ίδια πράγματα, ...έρως πλήρης, ταυτότης ψυχής, συνδυασμός τέλειος...». Θεωρεί λοιπόν, πως «Ο Τρίτος» δεν είναι ο φίλος του, αλλά αυτός ο ίδιος: «Να ένα ζευγάρι όπως πρέπει. Πταίουν αυτοί διότι ταιριάζουν; Ο Τρίτος δεν είναι ο φίλος που ήλθε να παρεντεθεί μεταξύ εμού και της γυναικός μου. Θα το έλεγαν οι ανόητοι και οι προληπτικοί. Ο Τρίτος είμαι εγώ, εγώ, που οχυρωμένος πίσω από έναν ανθρώπινο νόμο εγώ ο κοινωνικώς νόμιμος αλλά φυσικώς ανομότατος. Έρχομαι να καταστρέψω αυτή τη θεία συμφωνία, αυτήν την τελείαν ένωση. Είμαι το πρόσκομμα, είμαι ο περιττός...» Το τέλος του έργου, δεν το γράφω... ίσως το καταλαβαίνετε.... άλλωστε πρόκειται για μια εποχή, που οι άνθρωποι ήταν αλλιώς, ...ίσως με περισσότερο φιλότιμο, περισσότερη αξιοπρέπεια, και περισσότερη Ποίηση στην καθημερινότητα τους...

Για την Αμαλία...

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας…»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις απανωτές επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία, άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007.

Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤ ΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι “για την Αμαλία”).
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Σαν σήμερα...

Ναι, ήταν Φθινόπωρο και Άνοιξη μαζί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν κάτι που θύμιζε μετάβαση. Ήταν τα μέρη που πήγαμε παλιά, μα και τα μέρη που στοίχειωσαν στη μνήμη μας αν και ποτέ δεν τα ‘χουμε βαδίσει.
Βροχή της Άνοιξης –σαν τώρα, σα σήμερα, μαζί και ζέστη φθινοπωρινή.
Στη Σαντορίνη όχι... τα δειλινά στον Πειραιά, στο λιμάνι, είναι πιο όμορφα, εκεί ανάμεσα στα ρυμουλκά ο ήλιος που φεύγει, τα καράβια, τα σύννεφα, τα λεωφορεία πιο κάτω.
Σαν προσευχή στα χείλη μου τα cantos του Ezra Pound : παλάτι στο θολωμένο φως, η Τροία τίποτα άλλο παρά ένας σωρός ακριανά λιθάρια που καπνίζουν... και ξανά το ίδιο: παλάτι στο θολωμένο φως, και ξανά το ίδιο.
Τώρα πια απαντώ: ναι-ήταν φιλί μα και λυγμός μαζί, δύσκολα πολύ τα ξεχωρίζω, γιατί ο πόνος είναι πιο δυνατός από την ηδονή, είναι ο ζωγράφος κάθε Τόπου, κυρίαρχος της στιγμής, πιο ισχυρός από τον πόθο. Μα εγώ θέλω ακόμη και ψάχνω πάντα την αθώα πόλη, την κρυμμένη από τον ήλιο, την Τροία μέσα από τα λιθάρια που καπνίζουν, με την ελπίδα πως εκεί ο παφλασμός των άστρων στο σώμα δεν θα είναι μόνο παφλασμός, θα είναι αγκαλιά και μήτρα.

Inferno

ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Θα σε ρωτήσω πρώτα σχετικά με την κόλαση. Πες μου, πού βρίσκεται ο τόπος αυτός που οι άνθρωποι ονομάζουνε κόλαση;
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Κάτω από τους ουρανούς.
ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Καλά, εκεί βρίσκονται όλα· όμως πού;
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Μέσα στα σπλάχνα των στοιχείων αυτών, εκεί όπου βρισκόμαστε και παραμένουμε για πάντα. Η κόλαση δεν έχει σύνορα, μήτε είναι οριοθετημένη σ’ έναν ορισμένο τόπο, αλλά όπου βρισκόμαστε είναι κόλαση, κι όπου κόλαση, εκεί πρέπει να μένουμε πάντα· και για να μη μακρηγορώ, όταν θ’ αφανιστεί ο κόσμος όλος κι όταν το κάθε πλάσμα θα εξαγνιστεί, όλοι οι τόποι που δεν είναι ουρανός θα είναι κόλαση.
ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Η κόλαση θαρρώ πως είναι παραμύθι.
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Ναι, μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, ώσπου ν’ αλλάξεις γνώμη.[...]

Δόκτωρ Φάουστους
Christopher Marlowe
Μτ: Κλείτος Κύρου

Πραγματεία περί των τριών απατεώνων-Μωυσή-Χριστό-Μωάμεθ (μην νομίζετε ότι είναι δική μου)

Με αφορμή το ποστ του Asteroid, (το αναφερόμενο στην θρησκευτική μισαλλοδοξία) ας μου επιτραπεί η αναδημοσίευση από ένα βιβλίο του 17ου αιώνα, που αποδίδεται στον Βαρόνο του Χόλμπαχ:


"Ο Θεός δεν είναι ούτε οργή ούτε φθόνος· η δικαιοσύνη και η ευσπλαχνία που του αποδίδουν είναι ψευδείς ιδιότητες κι όσα έχουν πει γι’ αυτόν οι Προφήτες και οι Απόστολοι δεν μας αποκαλύπτουν ούτε τη φύση ούτε την ουσία του.

Υπάρχει κάποια ένδειξη ότι οι Προφήτες και οι Απόστολοι ήταν φτιαγμένοι διαφορετικά από τους άλλους ανθρώπους;

Το μεγαλύτερο μέρος όσων έχουν πει είναι τόσο σκοτεινό που δεν καταλαβαίνουμε τίποτα και τόσο ασυνάρτητο που εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι και οι ίδιοι δεν ήσαν παρά αδαείς απατεώνες.

Υπερηφανεύονταν ότι όλα όσα ανακοίνωναν στο λαό προέρχονταν απευθείας από τον Θεό· αξίωση παράλογη και γελοία, αφού οι ίδιοι ομολογούν ότι ο Θεός δεν τους μιλούσε παρά μόνο στο όνειρο.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσικό στον άνθρωπο από τα όνειρα κατά συνέπεια θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αναιδής, πολύ ματαιόδοξος και παράλογος για να ισχυρίζεται ότι ο Θεός του μιλά μέσω αυτής της οδού, κι όποιος το πιστεύει θα πρέπει να είναι πολύ εύπιστος και πολύ μουρλός για να εκλαμβάνει τα όνειρα ως θεία θέσφατα.

Ας εξετάσουμε λίγο την ιδέα που είχαν οι προφήτες για τον Θεό. Αν πρέπει να τους πιστέψουμε, ο Θεός είναι ένα ον καθαρά σωματικό: ο Μιχαίας τον βλέπει καθιστό· ο Δανιήλ ντυμένο στα άσπρα και με μορφή γέροντα· ο Ιεζεκιήλ τον βλέπει σαν μια φωτιά – αυτά ως προς την Παλαιά Διαθήκη. Στην Καινή, οι μαθητές του Ιησού Χριστού φαντάζονται ότι τον βλέπουν με τη μορφή ενός περιστεριού, οι Απόστολοι σαν πύρινες γλώσσες και τέλος ο Παύλος σαν ένα φως που τον θαμπώνει. Όσο για τις αντιφάσεις των απόψεων τους, ο Σαμουήλ πίστευε ότι ο Θεός δεν μετανιώνει ποτέ για ό,τι έχει κρίνει· αντίθετα, ο Ιερεμίας μας λέει ότι ο Θεός μετανιώνει για αποφάσεις που έλαβε. Ο Ιωήλ μας πληροφορεί ότι δεν μετανιώνει παρά μόνο για τα κακά που έχει κάνει στους ανθρώπους· ο Ιερεμίας ισχυρίζεται ότι καθόλου δεν μετανιώνει για κάτι τέτοιο. Η Γένεσις μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι κύριος της αμαρτίας και μόνον από τον ίδιο εξαρτάται αν θα πράξει το καλό, ενώ ο Απόστολος Παύλος διαβεβαιώνει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν έλεγχο πάνω στην ιδιαίτερη φιληδονία δίχως την εντελώς ιδιαίτερη χάρη του Θεού κλπ. κλπ.
Τέτοιες είναι οι εσφαλμένες και αντιφατικές απόψεις που μας δίνουν αυτοί οι υποτιθέμενοι θεόπνευστοι, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι αυτές οι ιδέες μας αναπαριστούν τη Θεότητα σαν ένα ον αισθητό, υλικό και υποκείμενο σε όλα τα ανθρώπινα πάθη.
Κι όμως έρχονται στη συνέχεια να μας πουν ότι ο Θεός δεν έχει τίποτα το κοινό με την ύλη και ότι είναι ένα ον ακατανόητο για μας."


Περί τριών απατεώνων – Μωυσής, Χριστός, Μωάμεθ,
Πραγματεία αποδιδόμενη στον Βαρόνο του Χόλμπαχ.
Πρόλογος Φώτη Τερζάκη. Μτφρ. Λία Βουτσοπούλου. Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα 2003.

(Από το πρόγραμμα της παράσταστης της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, για την παράσταση των 10 Εντολών)

Παρατήρηση δική μου: Αλίμονο, εγώ τουλάχιστον, δεν τελειώνω με αυτά τα ζητήματα τόσο εύκολα- Ανατρέχω "Σ' έναν θεό έφηβο - αρχέφηβο ΔΙΚΟ ΜΟΥ" (και αυτός σίγουρα δεν είναι απατεώνας)

Χαιρετώ !!!

Αφιερωμένο στον ιδανικό εραστή

Έπος καρδίας

Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.
Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά λόγια αγάπης και λατρείας.
Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά υπερβολικά τα βρίσκης, να σε βλέπω μοναχά!

Κ. Καβάφης

«Η δύναμη ως την άκρη, η εγκατάλειψη ως το τέλος. Όχι, δεν γυρίζεις πίσω, πρέπει να πας ως τη συντέλεια.»

- Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει το πεπρωμένο και γι αυτό και γω πήρα τη μορφή του. Πήρα το βλακώδες και αλλόκοτο μούτρο των θεών.

- Μα αυτό ακριβώς είναι βλαστήμια, Γάιε.

- Όχι Σκιπίωνα, είναι δραματική τέχνη! Το σφάλμα όλων αυτών των ανθρώπων είναι που δεν πιστεύουν αρκετά στο θέατρο. Αν πιστεύανε, θα ξέρανε ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να παίζει θείες τραγωδίες και να γίνει θεός. Αρκεί να κάνει την καρδιά του πιο σκληρή.


Το παράλογο προκύπτει από την αντιπαράσταση την ανθρώπινης ερώτησης και της σιωπής του κόσμου. Ο άνθρωπος αναρωτιέται, το σύμπαν σιωπά...
Ξένος ο άνθρωπος, εξόριστος σ’ έναν κόσμο που δεν μπορεί ούτε να τον αρνηθεί, ούτε να τον εννοήσει, ούτε να τον πιστέψει

Ο Καλιγούλας του Καμύ, με το αίτημα του απραγματοποίητου επιτακτικό μέσα του, ασκεί την αυτοκρατορική του εξουσία, όχι μόνο εγκληματώντας, αλλά και οδεύοντας προς το δικό του αφανισμό.

«Αυτός ο κόσμος, όπως είναι, δεν υποφέρεται. Χρειάζομαι λοιπόν, ή το φεγγάρι, ή την ευτυχία, ή την αθανασία...ή κάτι που μπορεί να είναι τρελό...», θα πει ο Καμύ δια στόματος Καλιγούλα...

Και ο Καλιγούλας θα τελειώσει κάπως έτσι, λίγα δευτερόλεπτα πριν τη δολοφονία του:


«Δεν υπάρχει τίποτα, ούτε σ’ αυτόν τον κόσμο ούτε στον άλλο, που να είναι στα μέτρα μου. Κι όμως ξέρω πως θάταν αρκετό να υπάρχει το αδύνατο. Το αδύνατο! Τόψαξα στα σύνορα του κόσμου τούτου, στα σύνορα του εαυτού μου....Τούτη η νύχτα είναι βαριά σαν τον ανθρώπινο πόνο.»

Μου αρέσει πολύ αυτό το έργο. Αναρωτιέμαι γιατί...

επανέρχομΑΙ

Ευχαριστώ που με προτείνετε και με βάζετε στο παιχνίδι .
Ανταποκρίνομαι λοιπόν.

Όσον αφορά τις λέξεις που μου δίνει ο Τάκης, έχω να πω:




♥Τα χείλια μου την άσβεστη χαρά παραμέλησαν. Το πόδι μου, το χέρι και τα μάτια μου ακολούθησαν μοιραία τη φαύλα διαδρομή♥


Τις λέξεις που μου δίνει η Αθηνά, που είναι ένα ποίημα από μόνες τους:


♥ Το βαθύ ποτάμι παρασύρει τα μέλη μου. Δεν ξέρω αν θέλω να κρατηθώ από τα ποταμίσια βρύα. Δεν ξέρω αν θέλω να αφεθώ στο ταξιδιάρικο σύννεφο που υπάρχει μεν, αλλά δεν με καλεί επίμονα. Είναι υποθέτω άπιστο, όπως και άπιαστο. Ναι, το έχω δει πολλές φορές να καβαλάει σε βίαιους και αγενείς κομήτες. ♥

Οι δικές μου (προσεχτικά διαλεγμένες) λέξεις, είναι οι ακόλουθες:
Ρήγμα, ζωντανός (ή), ακολουθώ, ζήλια, έλεος.
(οι πτώσεις μπορούν να αλλάξουν κατά το δοκούν)

Δεν παρακολουθώ πολύ τα μπλογκς τον τελευταίο καιρό, όπως έχετε εξάλλου καταλάβει, και έτσι δεν ξέρω τι έχω χάσει, και δεν ξέρω ποιοι έχουν παίξει. Προτείνω τον asteroid, τον ναυαγό, την αίσθηση, την Αλκυόνη και την Αλκιμήδη.(ακόμη κι αν έχουν ξαναπαίξει)


♥

Για μένα

Ευχαριστώ πολύ τον Χαρτοπόντικα, την Αλκιμήδη και τον Τυχάρπαστο για την τιμή και την ευκαιρία ...

Λοιπόν, λοιπόν.... τί να πρωτοπώ για τη Bebelac που λέγεται Εύα (πρώτο στοιχείο)!!!!

Μου αρέσει να μαγεύω και να μαγεύομαι. Αυτοί που συνήθως με μαγεύουν είναι άνθρωποι που δεν κάνουν τους έξυπνους (αλλά είναι). Που είναι αυθεντικοί αλλά ταυτόχρονα γοητευτικοί, και δεν πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα. Σιχαίνομαι με δυο λόγια τις «φούσκες» σε ‘αξιοπρεπές’ περιτύλιγμα.
Δεν μου αρέσουν οι «αποστάσεις» με τους ανθρώπους, νομίζω ότι επιζητώ την ουσιαστική επικοινωνία (με όσους με ενδιαφέρουν) αλλά με ενοχλεί όταν γίνονται αδιάκριτοι και εισβάλουν άκομψα στην υποκειμενικότητά μου.
Δεν θέλω να ακολουθώ παγιωμένες απόψεις, τύπους και συμπεριφορές, και προσπαθώ να συνδυάζω πράγματα που δύσκολα συνδυάζονται. Για παράδειγμα, μου αρέσει η καλοπέραση και οι ακριβές απολαύσεις, ταυτόχρονα όμως απεχθάνομαι τον αστικό και συμβατικό τρόπο ζωής.
Θυμώνω πολύ όταν πρέπει να αποδείξω το κατά τη γνώμη μου αυτονόητο όπως το ότι η κοινωνία ευνοεί τους άνδρες, τους δικαιολογεί και τους συγχωρεί, τη στιγμή που οι γυναίκες έχουν να αντιμετωπίσουν τις άπειρες κοινωνικές προκαταλήψεις όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους, την εμφάνιση τους, τις επιλογές τους, την ηλικία τους, κ.λ.π. (παράδειγμα: η γυναικεία απιστία ή ακόμη και το απλό φλερτ χρεώνεται αν όχι ως πουτανιά τουλάχιστον ως ανωριμότητα και έλλειψη εντιμότητας, ενώ για τους άντρες, αντιμετωπίζεται αν όχι ως μαγκιά, τότε ως ξέσπασμα και επαναστατική διέξοδο του καταπιεσμένου, αδικημένου, και ευνουχισμένου αρσενικού).(!!!)
Μου αρέσει να με αγαπούν, να με θαυμάζουν και να είναι τρυφεροί μαζί μου όσοι (τουλάχιστον) αγαπώ, θαυμάζω και τρυφερεύω και γω.


Φοβάμαι πως αυτούς που προτείνω θα έχουν ήδη προταθεί, αλλά κάνω μια προσπάθεια:
Ναυαγό, Τάκη, Αίσθηση, Αλεξάνδρα, Tatine.

Μπάνιο σε λίμνη με φράουλες

Ποιος είναι ο καλύτερος τόπος;;;
Αυτός ο οικείος, αυτός που είμαστε εμείς μαζί με όσους έχουμε επιλέξει, γιατί τους αγαπάμε ίσως-ίσως επειδή δεν μας πονάνε;
ή ο άλλος ο σκοτεινός,ο μυστηριώδης ο "γεμάτος κλαριά, πού έρχεται κοντά μας βουίζοντας και τραγουδώντας μουρμουριστά ανάμεσα στα καλάμια" για να δανειστώ τη ρήση του Λόρκα;;; αυτός που υπόσχεται άρρητες συγκινήσεις, πρωτόγνωρες γεύσεις, και μυρωδιά από Ντουέντε;;
Αποφασίζω και επιλέγω τον πρώτο..ναι τον πρώτο και με διαφορά.
Και τότε, "ο άλλος" έρχεται πότε στα όνειρα μου, πότε σε ένα τραγούδι φλαμέγκο, πότε σε ένα τρελό, ερωτικά δακρισμένο χορό, πότε σε κάποια μάτια (σκούρα συνήθως), σε πρόσωπα και σε χείλη, και πιο συχνα την Άνοιξη, σαν υπόσχεση, σαν τρελή ζωή, σαν πυρετός, σαν ακραίος ηδονικός σπασμός, και τότε ο πρώτος τόπος που έλεγα πριν, μου φαίνεται μια ανοησία, μια βαρετή και ανάξια αηδία , ένας θάνατος διαρκείας....
Χτες ονειρεύτηκα μια μικρή λίμνη που αντί νερό είχε κόκκινες και γλυκές φράουλες. έπεφτα μέσα της και κολυμπούσα αργά... μόνη μου και μου άρεσε... ίσως γιατί μόνος σου γλύφεις τις πληγές σου με την ησυχία σου, και αν τρέξει αίμα δεν το βλέπει κανείς, ούτε καν εσύ -γιατί δεν ξεχωρίζει από το γλυκό και μυρωδάτο χυμό της φράουλας.

Μια παλιά αλλά και πάντα νέα σκέψη μου

...Ποιος ξέρει τι σημαίνει «υπάρχω»...
Η εξήγηση αποτελεί προσπάθεια διαφυγής από το χάος της αγνωσίας
Ένα σωσίβιο, που φτιάχνεται στα μέτρα του καθένα,
Για τη διάσωση στη μαύρη θάλασσα του λογικού αδιέξοδου,
Στο έρεβος της μοίρας...

Βέβηλος έρωτας (;)

Για να είναι καλός ο έρωτας, πρέπει, θαρρώ, να ταράζει την καρδιά, να τεντώνει τα νεύρα, ν’ αναστατώνει το μυαλό, πρέπει να είναι –πώς να το πω; - επικίνδυνος, ακόμα και εγκληματικός, σχεδόν βέβηλος, να αποτελεί μια μορφή προδοσίας. Θέλω να πω πως χρειάζεται να υπερνικήσει ιερά εμπόδια, να παραβεί νόμους, αδελφικούς δεσμούς. Όταν ο έρωτας είναι ήσυχος, εύκολος, χωρίς κινδύνους, νόμιμος, είναι άραγε έρωτας;


Γκυ ντε Μοπασάν

Ονειρεύομαι ένα ταξίδι

Ονειρεύομαι ένα ταξίδι. Και το ονειρεύομαι κάπως έτσι: να είναι ζέστη. Όχι αφόρητη, αλλά ζέστη. Να είμαι μακριά. Εννοώ σε άλλη χώρα. Ίσως Σικελία, ίσως Τυνησία, ίσως Μάλτα.... να είμαι -λίγο- ιδρωμένη, αλλά να μη με πειράζει.
Να πίνω αχνιστό καφέ με αφράτα κρουασάν για πρωινό, -κατά προτίμηση στο κρεβάτι (εννοείται ο δίσκος να έχει τριαντάφυλλο). Και να χάνομαι στους άγνωστους δρόμους ... για ώρες...μόνη μου... Μετά να γυρνάω κουρασμένη, να κοιμάμαι, να μη με νοιάζει τι θα κάνω αργότερα γιατί θα είμαι σίγουρη πως ό,τι κι αν κάνω θα είναι όμορφο. Να χαίρομαι όταν θα είμαι με κόσμο, και να περνάω εξ ίσου καλά μόνη μου.
Και μια από τις πολύ ζεστές μέρες, καθώς θα περπατάω, να ξεσπάσει δυνατή και γλυκιά βροχή, τόσο δυνατή και τόσο γλυκιά σαν πυρετός και σαν πάθος, και να αρχίσω να χάνω το σχήμα μου, να γίνομαι ρευστή, να γίνομαι βροχή, και έτσι να μείνω εκεί για πάντα.

Οι θετικές επιπτώσεις της προδοσίας

Η προδοσία παρακινεί τον (προδομένο) άνθρωπο να αντιδράσει, να μεταμορφωθεί, να λειάνει τις ακατέργαστες πλευρές του χαρακτήρα του.
Επειδή είναι αδύνατον να ζήσει ως προδομένος, αναγκάζεται να ανασκευάσει την ψυχολογική του διάσταση.

(Αυτά λέει ο Carotenuto, και αυτό που έχω να επισημάνω είναι πως δεν έχει μεν άδικο, αλλά σαφώς εστιάζει το θέμα στη θετική του πλευρά....)