Διαφωνώντας με τον εαυτό μου και αυτά που έγραψα πριν λίγες ώρες

Και τώρα, όπως οι σοφιστές, θα ασκήσω τους δισσούς λόγους! (χα, χα, -ποια νομίζω ότι είμαι η ανόητη!)
Χωρίς να αναιρώ αυτά που έγραψα στο προηγούμενο ποστ, με θέμα «Πως τα λέει αυτός ο Ευγένιος...» ισχυρίζομαι τώρα τα εξής αντίθετα:
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, εφόσον είναι γεγονός πως το κωμικό, το γέλιο, έχει μια εγγενή ανατρεπτικότητα, και μπορεί να διαλύσει κάθε σοβαροφάνεια, να καταλύσει κάθε αρχή, παρουσιάζοντας την γελοία και ανόητη, εντούτοις έχει κατά κόρον χρησιμοποιηθεί (εννοώ από την Τέχνη, τη σάτιρα, κ.λ.π.) με πολύ συντηρητικές προθέσεις: έχει εξυπηρετήσει πολλάκις την διαπόμπευση του «διαφορετικού», του αποκλίνοντος, του «παράξενου», του νεωτεριστικού, παίρνοντας το μέρος του παραδοσιακού, του κανόνα, του πεπατημένου. Προσπαθεί με δυο λόγια να επαναφέρει στην τάξη τα «κακώς κείμενα» της κοινωνίας, των ηθών, κ.λ.π., εξυπηρετώντας παγιωμένες αντιλήψεις, και καταδικάζοντας (μέσα από τους ποικίλους μηχανισμούς του γέλιου) την αποκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά ως ελαττωματική και αντικοινωνική.
Αντίθετα, το τραγικό, επειδή προϋποθέτει την ρήξη του ατόμου με το περιβάλλον του, είτε την κοινωνία, είτε τη θεότητα, είτε τον ίδιο τον εαυτό του, ωθεί τον άνθρωπο πέρα από τα όριά του, καθιστώντας τον οντολογικά ή κοινωνικά άστεγο, απαρηγόρητο, και για αυτόν το λόγο, με μία έννοια «επαναστάτη», ενάντια στις κατεστημένες και κοινώς αποδεκτές αξίες. Μέσα από την κατάσταση του τραγικού ο άνθρωπος βιώνει την απόλυτη μοναχικότητά του, το συναισθηματικό του χάος και το ρήγμα του με τον κόσμο.... Ξέρει ότι είναι μόνος του, ‘σ’ έναν άδειο ουρανό’, απαρηγόρητος και κατακερματισμένος.
Τώρα, αν μετά από όλα αυτά μπορεί να γελάσει, ή να καγχάσει, ίσως παράλληλα να βιώνει και μια αίσθηση κωμικότητας. Δεν αποκλείεται!...
........................................................................................................................
Βάση των προρρηθέντων συμπεραίνω ότι τελικά δεν διαφωνώ με το προηγούμενο ποστ μου.