Φωτογραφικές σκέψεις για τη φωτογραφία

Επειδή (δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει στο προφίλ μου), η τεχνική και η σημειολογία της φωτογραφίας είναι μια από τις λίγες μεγάλες αγάπες μου!)

Ένα παλιό σπίτι, ένα σκιερό υπόστεγο, κεραμίδια, ξεθωριασμένη αραβική διακόσμηση, ένας άντρας καθισμένος με την πλάτη ν' ακουμπά στον τοίχο, ένας έρημος δρόμος, ένα μεσογειακό δέντρο: τούτη η παλιά φωτογραφία με συγκινεί: διότι απλούστατα εκεί θα επιθυμούσα να ζήσω. Αυτή η επιθυμία είναι ριζωμένη βαθιά μέσα μου και οι ρίζες της μου είναι άγνωστες: να είναι η ζέστα του κλίματος; Ο μεσογειακός μύθος, η λατρεία του Απόλλωνα; Ξέκομμα; Αποτράβηγμα; Ανωνυμία; Αριστοκρατισμός; Όπως κι αν έχει το πράγμα, εγώ επιθυμώ να ζήσω εκεί κάτω με λεπταισθησία - κι αυτή τη λεπταισθησία, η τουριστική φωτογραφία δεν την ικανοποιεί ποτέ. Για μένα, οι φωτογραφίες τοπίων οφείλουν να είναι κατοικήσιμες και όχι επισκέψιμες. Αυτή η επιθυμία κατοικίας, αν την εξετάσω καλά μέσα μου, δεν είναι ούτε ονειρική ούτε εμπειρική. Είναι φαντασιωτική, σχετίζεται μ' ένα είδος οπτασιασμού που φαίνεται να με μεταφέρει προς τα μπρος, προς μιαν εποχή ουτοπική, ή να με ξαναφέρνει πίσω, δεν ξέρω που, από τον εαυτό μου: διπλή κίνηση που ο Baudelaire ύμνησε στην "Πρόσκληση σε Ταξίδι" και στην "Προγενέστερη ζωή". Μπρος σε τούτα τα τοπία της αρεσκείας μου, θα έλεγε κανείς πως ήμουν βέβαιος ότι τα είχα ήδη επισκεφτεί ή ότι επρόκειτο να τα επισκεφτώ. Όμως ο Φρόυντ λέει για το μητρικό σώμα πως "δεν υπάρχει άλλος τόπος για τον οποίο μπορείς να πεις με τόση βεβαιότητα ότι τον έχεις ήδη επισκεφτεί". Τέτοια λοιπόν φαίνεται να είναι η ουσία του τοπίου: οικείο, που ξυπνάει μέσα μου την (καθόλου ανησυχαστική) Μητέρα.
(από το βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ "Ο Φωτεινός Θάλαμος".)