Σαν σήμερα...

Ναι, ήταν Φθινόπωρο και Άνοιξη μαζί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν κάτι που θύμιζε μετάβαση. Ήταν τα μέρη που πήγαμε παλιά, μα και τα μέρη που στοίχειωσαν στη μνήμη μας αν και ποτέ δεν τα ‘χουμε βαδίσει.
Βροχή της Άνοιξης –σαν τώρα, σα σήμερα, μαζί και ζέστη φθινοπωρινή.
Στη Σαντορίνη όχι... τα δειλινά στον Πειραιά, στο λιμάνι, είναι πιο όμορφα, εκεί ανάμεσα στα ρυμουλκά ο ήλιος που φεύγει, τα καράβια, τα σύννεφα, τα λεωφορεία πιο κάτω.
Σαν προσευχή στα χείλη μου τα cantos του Ezra Pound : παλάτι στο θολωμένο φως, η Τροία τίποτα άλλο παρά ένας σωρός ακριανά λιθάρια που καπνίζουν... και ξανά το ίδιο: παλάτι στο θολωμένο φως, και ξανά το ίδιο.
Τώρα πια απαντώ: ναι-ήταν φιλί μα και λυγμός μαζί, δύσκολα πολύ τα ξεχωρίζω, γιατί ο πόνος είναι πιο δυνατός από την ηδονή, είναι ο ζωγράφος κάθε Τόπου, κυρίαρχος της στιγμής, πιο ισχυρός από τον πόθο. Μα εγώ θέλω ακόμη και ψάχνω πάντα την αθώα πόλη, την κρυμμένη από τον ήλιο, την Τροία μέσα από τα λιθάρια που καπνίζουν, με την ελπίδα πως εκεί ο παφλασμός των άστρων στο σώμα δεν θα είναι μόνο παφλασμός, θα είναι αγκαλιά και μήτρα.

Inferno

ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Θα σε ρωτήσω πρώτα σχετικά με την κόλαση. Πες μου, πού βρίσκεται ο τόπος αυτός που οι άνθρωποι ονομάζουνε κόλαση;
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Κάτω από τους ουρανούς.
ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Καλά, εκεί βρίσκονται όλα· όμως πού;
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Μέσα στα σπλάχνα των στοιχείων αυτών, εκεί όπου βρισκόμαστε και παραμένουμε για πάντα. Η κόλαση δεν έχει σύνορα, μήτε είναι οριοθετημένη σ’ έναν ορισμένο τόπο, αλλά όπου βρισκόμαστε είναι κόλαση, κι όπου κόλαση, εκεί πρέπει να μένουμε πάντα· και για να μη μακρηγορώ, όταν θ’ αφανιστεί ο κόσμος όλος κι όταν το κάθε πλάσμα θα εξαγνιστεί, όλοι οι τόποι που δεν είναι ουρανός θα είναι κόλαση.
ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Η κόλαση θαρρώ πως είναι παραμύθι.
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Ναι, μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, ώσπου ν’ αλλάξεις γνώμη.[...]

Δόκτωρ Φάουστους
Christopher Marlowe
Μτ: Κλείτος Κύρου