Για μένα

Ευχαριστώ πολύ τον Χαρτοπόντικα, την Αλκιμήδη και τον Τυχάρπαστο για την τιμή και την ευκαιρία ...

Λοιπόν, λοιπόν.... τί να πρωτοπώ για τη Bebelac που λέγεται Εύα (πρώτο στοιχείο)!!!!

Μου αρέσει να μαγεύω και να μαγεύομαι. Αυτοί που συνήθως με μαγεύουν είναι άνθρωποι που δεν κάνουν τους έξυπνους (αλλά είναι). Που είναι αυθεντικοί αλλά ταυτόχρονα γοητευτικοί, και δεν πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα. Σιχαίνομαι με δυο λόγια τις «φούσκες» σε ‘αξιοπρεπές’ περιτύλιγμα.
Δεν μου αρέσουν οι «αποστάσεις» με τους ανθρώπους, νομίζω ότι επιζητώ την ουσιαστική επικοινωνία (με όσους με ενδιαφέρουν) αλλά με ενοχλεί όταν γίνονται αδιάκριτοι και εισβάλουν άκομψα στην υποκειμενικότητά μου.
Δεν θέλω να ακολουθώ παγιωμένες απόψεις, τύπους και συμπεριφορές, και προσπαθώ να συνδυάζω πράγματα που δύσκολα συνδυάζονται. Για παράδειγμα, μου αρέσει η καλοπέραση και οι ακριβές απολαύσεις, ταυτόχρονα όμως απεχθάνομαι τον αστικό και συμβατικό τρόπο ζωής.
Θυμώνω πολύ όταν πρέπει να αποδείξω το κατά τη γνώμη μου αυτονόητο όπως το ότι η κοινωνία ευνοεί τους άνδρες, τους δικαιολογεί και τους συγχωρεί, τη στιγμή που οι γυναίκες έχουν να αντιμετωπίσουν τις άπειρες κοινωνικές προκαταλήψεις όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους, την εμφάνιση τους, τις επιλογές τους, την ηλικία τους, κ.λ.π. (παράδειγμα: η γυναικεία απιστία ή ακόμη και το απλό φλερτ χρεώνεται αν όχι ως πουτανιά τουλάχιστον ως ανωριμότητα και έλλειψη εντιμότητας, ενώ για τους άντρες, αντιμετωπίζεται αν όχι ως μαγκιά, τότε ως ξέσπασμα και επαναστατική διέξοδο του καταπιεσμένου, αδικημένου, και ευνουχισμένου αρσενικού).(!!!)
Μου αρέσει να με αγαπούν, να με θαυμάζουν και να είναι τρυφεροί μαζί μου όσοι (τουλάχιστον) αγαπώ, θαυμάζω και τρυφερεύω και γω.


Φοβάμαι πως αυτούς που προτείνω θα έχουν ήδη προταθεί, αλλά κάνω μια προσπάθεια:
Ναυαγό, Τάκη, Αίσθηση, Αλεξάνδρα, Tatine.

Μπάνιο σε λίμνη με φράουλες

Ποιος είναι ο καλύτερος τόπος;;;
Αυτός ο οικείος, αυτός που είμαστε εμείς μαζί με όσους έχουμε επιλέξει, γιατί τους αγαπάμε ίσως-ίσως επειδή δεν μας πονάνε;
ή ο άλλος ο σκοτεινός,ο μυστηριώδης ο "γεμάτος κλαριά, πού έρχεται κοντά μας βουίζοντας και τραγουδώντας μουρμουριστά ανάμεσα στα καλάμια" για να δανειστώ τη ρήση του Λόρκα;;; αυτός που υπόσχεται άρρητες συγκινήσεις, πρωτόγνωρες γεύσεις, και μυρωδιά από Ντουέντε;;
Αποφασίζω και επιλέγω τον πρώτο..ναι τον πρώτο και με διαφορά.
Και τότε, "ο άλλος" έρχεται πότε στα όνειρα μου, πότε σε ένα τραγούδι φλαμέγκο, πότε σε ένα τρελό, ερωτικά δακρισμένο χορό, πότε σε κάποια μάτια (σκούρα συνήθως), σε πρόσωπα και σε χείλη, και πιο συχνα την Άνοιξη, σαν υπόσχεση, σαν τρελή ζωή, σαν πυρετός, σαν ακραίος ηδονικός σπασμός, και τότε ο πρώτος τόπος που έλεγα πριν, μου φαίνεται μια ανοησία, μια βαρετή και ανάξια αηδία , ένας θάνατος διαρκείας....
Χτες ονειρεύτηκα μια μικρή λίμνη που αντί νερό είχε κόκκινες και γλυκές φράουλες. έπεφτα μέσα της και κολυμπούσα αργά... μόνη μου και μου άρεσε... ίσως γιατί μόνος σου γλύφεις τις πληγές σου με την ησυχία σου, και αν τρέξει αίμα δεν το βλέπει κανείς, ούτε καν εσύ -γιατί δεν ξεχωρίζει από το γλυκό και μυρωδάτο χυμό της φράουλας.

Μια παλιά αλλά και πάντα νέα σκέψη μου

...Ποιος ξέρει τι σημαίνει «υπάρχω»...
Η εξήγηση αποτελεί προσπάθεια διαφυγής από το χάος της αγνωσίας
Ένα σωσίβιο, που φτιάχνεται στα μέτρα του καθένα,
Για τη διάσωση στη μαύρη θάλασσα του λογικού αδιέξοδου,
Στο έρεβος της μοίρας...