αφορισμός

Εκείνους που γνωρίζουν τι θα πει ομορφιά, κι εκείνους που γνωρίζουν τι θα πει θλίψη.
Κανείς άλλος δεν με ενδιαφέρει.
O.W

Μια αληθινή ιστορία κανιβαλισμού

Ήταν περίπου τετρακόσια περίπου χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού. Τόπος η Αλεξάνδρεια.
Το όνομά της Υπατία.
Πατέρας της, ο Θέωνας. Ονομαστός φιλόσοφος της εποχής που φρόντισε να της δώσει τέτοια μόρφωση και καλλιέργεια, ώστε όταν μεγάλωσε, να ξεχωρίζει από όλους τους γραμματιζούμενους της εποχής, που δεν ήταν και λίγοι. Συναντιόντουσαν στο περίφημο πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας και έχτιζαν σιγά-σιγά τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ιστορίας. Αστρονόμοι, γιατροί, φυσικοί, μαθηματικοί, βιβλιολόγοι μαζευόντουσαν στις πολυάριθμες αίθουσες, τις στοές και τους κήπους. Όλες οι επιστήμες παρούσες.
Η πόλη, η Αλεξάνδρεια, είχε τεράστια φήμη, που την όφειλε στην καλλιέργεια του ελληνιστικού πνεύματος. Κι εκείνη ήταν στο κέντρο αυτής της μεγάλης πολιτιστικής εστίας. Δύσκολα χρόνια. Και κυρίως για αυτούς που δεν ήταν χριστιανοί.
Η σχετικά νεοσύστατη χριστιανική εκκλησία της Αλεξάνδρειας, αντιτασσόταν με ζήλο στα αρχαία μορφωτικά ιδεώδη. Η ξεχωριστή ελληνική παιδεία της και η διδακτική της δραστηριότητα την είχαν φέρει στην κορυφή της Πλατωνικής Σχολής, που είχε ιδρυθεί από τον Πλωτίνο. Δίδασκε όποιον της το ζητούσε και ένιωθε να δικαιώνεται όταν οι διδασκαλίες της έπιαναν τόπο.
Το υπόλοιπο κομμάτι της ζωής της είναι κι αυτό γνωστό από την ιστορία. Όπως και
ο θάνατός της, που δεν ήταν καθόλου ειρηνικός και ανώδυνος.

Δεν έφτανε ότι δίδασκε αυτά που η χριστιανική εκκλησία αποκήρυττε ως ‘ελληνικές φλυαρίες’, αλλά είχε και ένα επιπλέον θανάσιμο και ασυγχώρητο ελάττωμα: ήταν γυναίκα, ανύπαντρη, και μάλιστα, όπως λένε οι ιστοριογράφοι, ιδιαίτερα όμορφη.
Πολλά κακά μαζεμένα στο πρόσωπό της. Ποτέ δεν της συγχώρεσαν τις διδασκαλίες της για τον Πυθαγόρα τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, ούτε τα Υπομνήματα της στη θεωρία των αριθμών του Διόφαντου. Αλλά κυρίως δεν της συγχώρεσαν την αυτοπεποίθησή της και την ικανότητα της να κινείται ανενδοίαστα στην ανδρική κοινωνία.
Η μηχανορραφία που στήθηκε εναντίον της ήταν αναμενόμενη.
Η φιλία της με τον Ορέστη, τον αυτοκρατορικό έπαρχο, ήταν αρκετή για να κυκλοφορήσει η φήμη πως εκείνη τον εμπόδιζε να καλλιεργήσει φιλικές σχέσεις με τον Κύριλλο, τον χριστιανό επίσκοπο της Αλεξάνδρειας.
Το κακό δεν άργησε να γίνει. Οι θερμοκέφαλοι οπαδοί της θρησκείας της αγάπης με την καθοδήγηση του αναγνώστη της εκκλησίας τους, του Πέτρου, της έστησαν καρτέρι ένα βράδυ καθώς γύριζε στο σπίτι της. Της επιτέθηκαν πισώπλατα, την τράβηξαν από την άμαξα και την έσυραν με βία στην εκκλησία που ήταν γνωστή με το όνομα Καισάρειο. Την έγδυσαν, και τη χλεύαζαν βλέποντας τον τρόμο της και τη ντροπή της. Και τη σκότωσαν, με τα χέρια τους τα ίδια και με σπασμένα γυαλιά. Κομμάτιασαν το σώμα της σε μικρά-μικρά κομμάτια. Μετά, πήραν τα κομμάτια της και τα πήγαν στον Κιναρώνα, και κει έβαλαν φωτιά και τα έκαψαν.
Τέλος.- (Η ιστορία δεν είναι φανταστική).

Αν έπεφτα από τα σύννεφα θα ήμουν τόσο ζαλισμένη όσο και πριν

"Χωρίς το κέντρισμα του έρωτα και της ευχαρίστησης η καρδιά του ανθρώπου είναι η προσωποποίηση της παράλυσης. Είμαστε σαν τα λιμνάζοντα, κοιμισμένα νερά, που περιμένουν να τα ταράξουμε για να ταραχθούν."

Δεν ξέρω για ποιο λόγο ξεκίνησα να ξαναδιαβάσω Μαριβώ...
Οι αναλυτές έχουν μιλήσει πολύ για τη τέχνη και την τεχνική του, τη γλώσσα του, την επιτήδευσή του.
Οι ήρωες του Μαριβώ μοιάζουν διαρκώς να γεννιούνται μέσα από τα συναισθήματά τους. Μοναδική είναι η στιγμή που ερωτεύονται, και η ακραία έκπληξη που ζουν από τον εαυτό τους τη στιγμή αυτή. Σαν να ξυπνάνε τότε από την ανυπαρξία, και να αρχίζουν μόλις να υπάρχουν. Μέσω του ερωτικού συναισθήματος βιώνουν για πρώτη φορά την ύπαρξη τους, και εκπλήσσονται από ένα είδος δημιουργικής ορμής, που ταυτόχρονα τους δημιουργεί και τους διαμορφώνει ώστε να γίνουν διαφορετικοί από αυτό που ήταν μέχρι τότε.

"- Ένιωθα τέτοια ταραχή, τέτοια σύγχυση, τέτοιο πείσμα,που δεν ήξερα πως να αρχίσω να μιλώ.Ήταν εξάλλου μια κατάσταση εντελώς άγνωστη για μένα εκείνο το συνοθύλευμα συναισθημάτων.Ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί έτσι".
" Δεν θα μπορούσα να σας ορίσω αυτό που αισθανόμουν. Ήταν ένα κράμα ταραχής, απόλαυσης και φόβου."

Τα πράγματα για τον Μαριβώ έχουν (περίπου) ως εξής:
Το πνεύμα μας, το οποίο μαθαίνει μέσα στη διάρκεια του χρόνου, δεν μπορεί να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κι αυτό γιατί είμαστε υπάρξεις στιγμιαίες και ένα μυαλό στοχαστικό, άρα χρονικό, δεν θα μπορούσε να μας βοηθήσει σ' αυτό το έργο.
Αλλά σ' αυτή την αργή γνώση, ο Μαριβώ αντιτάσσει μια άλλη που είναι πιο γρήγορη, σχεδόν ακαριαία, και που μάλλον είναι συναίσθημα παρά γνώση.
Για τον Μαριβώ, πραγματική γνώση είναι η γνώση που παράγεται από το συναίσθημα: "Προσωπικά, πιστεύω ότι μόνο το συναίσθημα μπορεί να μας δώσει πληροφορίες σχετικά ασφαλείς για τον εαυτό μας" λέει σ' ένα έργο του.
Με δυο λόγια, δεν υπάρχει ορθολογική γνώση της ύπαρξης (της ανθρώπινης τουλάχιστον). Αυτό που υπάρχει είναι ένα άμεσο βίωμα κατά τη διάρκεια του οποίου αισθανόμαστε ότι είμαστε αυτό που αισθανόμαστε.
Για τον Μαριβώ, Έρωτας σημαίνει Αίσθηση και Γνώση του εαυτού μας.
Αν ο έρωτας μας οδηγεί έξω από τα όρια του Είναι μας, ο ίδιος μας επαναφέρει σε αυτά. Γιατί το συναίσθημα προς κάποιον άλλο επιτυγχάνει την ολοκλήρωσή του μόνο τη στιγμή που γίνεται όχι πια αποκάλυψη του Άλλου, αλλά γνώση του Εγώ μας.
"Δεν ανήκα πια στον εαυτό μου, δεν θυμόνουν πια τίποτε. Προχωρούσα, άνοιγα τα μάτια, έμενα εμβρόντητη, κι αυτό ήταν όλο. Ξαναβρήκα ωστόσο τον εαυτό μου καθ' οδόν και τότε απόλαυσα ολόκληρη την έκπληξή μου: ΕΝΙΩΣΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ".

Υ.Γ: (Και για όποιον ή όποια ενδιαφέρεται εύχομαι και στα δικά του)

Ηδονή και Ενοχή

Το ότι η ηδονή ξυπνάει ενοχές, είναι κοινός τόπος. (Ιδιαίτερα σε παλαιότερες εποχές αλλά όχι μόνο.)
Μια ακόμη σκέψη, είναι ότι αυτό μπορεί να είναι αμφίδρομο: Οι ενοχές να ξυπνήσουν ηδονές και μάλιστα πολύ ιδιαίτερες.
Το παρακάτω λογοτεχνικό απόσπασμα είναι από κείμενο του 18ου αιώνα, και ενδεικτικό του ανωτέρω προβληματισμού:

"[...] Μέχρι τα δεκαπέντε μου χρόνια ήμουν εντελώς αθώα, σας το ορκίζομαι. Από τη σκέψη μου δεν είχε περάσει ποτέ ούτε η διαφορά μεταξύ των δύο φύλων. Ζούσα ανέμελη και ευτυχισμένη, όταν μια ημέρα πολύ ζεστή, που βρισκόμουν ολομόναχη στο σπίτι, αισθάνθηκα την ανάγκη να νιώσω πιο άνετα, να ελευθερωθώ.
Γδύθηκα, και ξάπλωσα σχεδόν γυμνή σ' ένα ντιβάνι...
Ώ! Ντρέπομαι!... Τεντωνόμουν, άνοιγα τα πόδια, στροβιλιζόμουν προς κάθε κατεύθυνση. Εν αγνοία μου, έπαιρνα τις πιο αυθάδεις πόζες.
Το ύφασμα του ντιβανιού ήταν δροσερό. Η δροσιά του μου προξενούσε μια ευχάριστη αίσθηση, μια γλυκιά ανατριχίλα στο σώμα. Ω! Πόσο ελεύθερα ανέπνεα. Η ατμόσφαιρα γύρω ήταν χλιαρή, την ένιωθα να με διαπερνά απαλά. Μια ηδονή γλυκιά και ελκυστική. Μια έκσταση σαγηνευτική. Μου φαινόταν ότι μια νέα ζωή πλημμύριζε την ύπαρξή μου, ήμουν πιο δυνατή, πιο μεγάλη, εισέπνεα μια θεία πνοή, άνθιζα κάτω από το φως ενός όμορφου ουρανού!

- Είσθε ποιητική, Φαννύ.

- Σας περιγράφω ακριβώς τα συναισθήματά μου. Το βλέμμα μου περιδιάβαινε αυτάρεσκα στο σώμα μου, τα χέρια μου πηδούσαν από το λαιμό μου στο στήθος κι από το στήθος πιο κάτω. Εκεί σταματούσαν και τότε, παρά τη θέλησή μου, βυθιζόμουν σε μια βαθιά ονειροπόληση.
Οι λέξεις έρωτας, εραστής έρχονταν και ξανάρχονταν ασταμάτητα με την ανεξήγητη για μένα σημασία τους. Είχα λησμονήσει ότι είχα γονείς και φίλους. Κατέληξα να νιώθω μόνη, δοκιμάζοντας ένα φρικτό κενό.
Σηκώθηκα, κοιτάζοντας γύρω μου θλιμμένα.
Έμεινα για λίγο σκεπτική, με το κεφάλι να γέρνει μελαγχολικά, τα χέρια μια να δένονται, μια να λύνονται και να μένουν μετέωρα. Έπειτα, εξετάζοντας και αγγίζοντας πάλι το σώμα μου, αναρωτήθηκα αν όλα ετούτα θα με οδηγούσαν κάπου, αν είχαν ένα τέλος... Ενστικτωδώς, καταλάβαινα ότι μου έλειπε κάτι που δεν μπορούσα να το προσδιορίσω, κάτι που το ήθελα, το ποθούσα με όλη μου την ψυχή.
Πρέπει να έδινα την εντύπωση χαμένης, γιατί κάποια στιγμή γελούσα αχαλίνωτα. Τα χέρια μου άνοιγαν, σαν για να αγγίξουν το αντικείμενο των ευχών μου. Κατέληξα να αγκαλιάζω σφιχτά τον ίδιο μου τον εαυτό. Περιπτυσσόμουν, χαϊδευόμουν, φυλακιζόμουν από τα ίδια μου τα χέρια. Μου χρειαζόταν απολύτως κάτι το συγκεκριμένο, ένα σώμα, να το αγκαλιάσω να το σφίξω. Στην κατάσταση αυτή, της παραίσθησης, έπαιρνα τον ίδιο μου τον εαυτό για τον εαυτό κάποιου άλλου, πιστεύοντας ότι δίνομαι σε έναν άλλο.
Από το παράθυρο, μακριά, φαίνονταν τα δένδρα και το γρασίδι. Ήθελα να ενδώσω στον πειρασμό να τρέξω, να κυλιστώ καταγής, ή να χαθώ, να πετάξω μέσα στις φυλλωσιές. Ατένιζα τον ουρανό, ποθούσα να εκτιναχθώ στον αέρα, να διαλυθώ μέσα στο γαλάζιο, να ενωθώ με τους ατμούς, με τον ουρανό με τους αγγέλους.
Κόντευα να τρελαθώ. Το αίμα μου κόχλαζε, μου ανέβηκε στο κεφάλι.
Εντελώς χαμένη, όρμησα παράφορα στο μαξιλάρια. Κρατούσα ένα σφικτά ανάμεσα στα σκέλη μου, πίεζα ένα άλλο στην αγκαλιά μου. Το φιλούσα τρελά, το περιέβαλλα με πάθος, του χαμογελούσα, νόμιζα πως ήμουν μεθυσμένη, κατακυριευμένη από τις αισθήσεις. Ξαφνικά, σταματώ, σκιρτώ. Μου φαίνεται ότι λιώνω, βυθίζομαι. Αχ, αναφώνησα, Θεέ μου! Αχ! Αχ! Και σηκώθηκα απότομα, έντρομη.
Ήμουν μουσκεμένη παντού.
Δεν καταλάβαινα τί μου είχε συμβεί. Νομίζοντας πως είχα πληγωθεί, φοβήθηκα. Έπεσα στα γόνατα, ικετεύοντας τον Θεό να με συγχωρήσει, αν είχα πράξει κάτι κακό.[...]"

Από : Alfred de Musset, Γκαμιανί ή δυο νύχτες παραφοράς. Μτφ. Α. Στάικος, εκδ: Άγρα.

Ανδρικός ευνουχισμός με τη χρήση μαγικών πρακτικών

Πρόκειται για τελετές ευνουχισμού που εφάρμοζαν στις πρώιμες δυτικές κοινωνίες.
(Προφανώς ποτέ δεν εξέλειπαν οι λόγοι για να εκδικηθεί κάποια ή κάποιος έναν άνδρα. Ας τα γράψω και εύχομαι να είναι αχρείαστα!)

Ο Albertus Magnus, θεολόγος του 13ου αιώνα, περιγράφει σε κείμενο του τη μαγική τελετή ευνουχισμού του θύματος:
Αυτός, ή αυτή, που για κάποιον λόγο επιδίωκε τον ευνουχισμό κάποιου κακομοίρη (ίσως όμως και παλιοβρομιάρη φαλλοκράτη της εποχής, δεν ξέρω να σας πω), έπαιρνε το πέος ενός πρόσφατα σκοτωμένου λύκου, και πήγαινε στην πόρτα του θύματος. Εκεί, αρκούσε να τον φωνάξει με το όνομά του, ενώ ταυτόχρονα έδενε μια άσπρη κλωστή γύρω από το πέος του λύκου. Αυτό, ήταν υπεραρκετό για να καταστήσει το θύμα, σεξουαλικά ανίκανο!
Η μαγική αυτή πρακτική της περίσφιξης του ανδρικού μορίου με νήμα, αντλούσε εμφανώς τις καταβολές της από πρακτικές ευνουχισμού των ζώων στην αγροτική ύπαιθρο και κατέστη το φόβητρο των ανδρών στη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα – κυρίως στον αγροτικό πληθυσμό.
Στη Γαλλία, η μαγική πρακτική του ευνουχισμού, αποκαλούμενη aiguillette, ήταν ευρύτερα εδραιωμένη ως κατεξοχήν φοβία του ανδρικού πληθυσμού.
Ο Jean Bodin, μνημονεύει μια περίπτωση δίκης στην πόλη του Poitiers στη διάρκεια των θρησκευτικών πολέμων, όπου μια νέα γυναίκα, καλής μάλιστα υπόληψης, έκανε στο δικαστήριο επίδειξη περισσότερων από πενήντα διαφορετικών τρόπων δεσίματος της aiguillette, ανάλογα με την έκταση της επιδιωκόμενης βλάβης που ήθελε να προκαλέσει στον άλλο.
Στην περιοχή του Languedoc, ο τελετουργικός ευνουχισμός συνέβαινε στο εσωτερικό της εκκλησίας (!!!), την ώρα του γάμου και συνήθως γινόταν την ώρα της επίκλησης του ιερέα στο αδιαίρετο της ένωσης του ζευγαριού (ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω). Την ίδια στιγμή, ο «ευνουχιστής», έλεγε τη χαρακτηριστική φράση «αλλά ας το κάνει ο διάβολος», και έριχνε ένα νόμισμα πάνω από τον ώμο του.
Εάν δεν βρισκόταν το νόμισμα, ο γάμος ήταν καταδικασμένος.
Η αίσθηση της δαιμονικής απειλής στην ανθρώπινη γονιμότητα, κατέστη ιδιαίτερα οξεία στη διάρκεια του κυνηγιού των μαγισσών, παίρνοντας τη διάσταση μαζικής υστερίας με σαφείς σεξουαλικές προεκτάσεις. Άλλωστε τα ανθρώπινα αναπαραγωγικά όργανα ήταν το κατεξοχήν πεδίο επιρροής του σατανά.

.... Ωραίες εποχές!

Παράκληση: μην θεωρηθεί ότι προωθώ τεχνικές μαύρης μαγείας και μάλιστα σεξουαλικής, και καώ στην πυρά....ποτέ δεν ξέρεις τη μέρα σου ξημερώνει...


Υ.Γ. Είναι η 5η φορά που δημοσιεύω το ποστ και μετά από λίγο σβήνεται. Ελπίζω να μην ξαναγίνει.