Το αγαπημένο ποίημα ενός αγαπημένου μου

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε Σημαίνει
εγκαταλείπουμε τον αγώνα
Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους
Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
Και στη σκόνη του καιρού
Σημαίνει πως φοβούμαστε
Και η ζωή μας έγινε ξένη
ο θάνατος βραχνάς.

αχ αυτό το "τυχαίο"

Χωρίς πολλά λόγια νομίζω πως είναι λογικό να ισχύει το εξής:
Αν ένα πράγμα είναι τυχαίο, τότε είναι όλα τυχαία.
Αν έστω και ένα μόνο πράγμα δεν είναι τυχαίο, αλλά κάπου (άγνωστο για μας) αποσκοπεί, και για κάποιο λόγο συμβαίνει, τότε τίποτε απολύτως δεν είναι τυχαίο. Όλα κάπου αποσκοπούν. Κάτι ενδιάμεσο μου φαίνεται ανόητο.
Κι αυτό γιατί το μη τυχαίο συμβάν (όπως και κάθε συμβάν) γεννάει μια αλυσίδα άλλων συμβάντων, κι αυτά με τη σειρά τους άλλα, και άλλα, κλπ.
Οπότε αν η αρχική πηγή, το πρώτο στη σειρά συμβάν, δεν είναι τυχαίο, πώς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τυχαία όλα τα άλλα που προήλθαν από αυτό;